Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1941, Qupperneq 48

24
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Sprenging og grjóthrun. Aðalbjörg
hleypur á fætur og grípur í hand-
legg Ragnars).
Aðalbjörg: Hvaða skelfing er það,
sem gengur á!
Ásdís (kemur út): Æ, guð komi
til! (Ragnar leiðir Aðalbjörgu að
bænum).
Ragnar: Það er ekkert að óttast.
Þetta eru bara vinnumenn Aðal-
steins að sprengja grjót í hvamm-
inum.
Ásdís: Æ, eg vildi að hann Steini
minn færi að koma. Eg ætla að
biðja hann að hætta þessum spreng-
ingum.
Aðalbjörg: Þú mátt ekki búast við
hann hætti við hálfunnið verk, —
nema því aðeins að hann sjái, að
verkið svari ekki kostnaði.
Ásdís: Eins og hann sé ekki nógu
auðugur! Hvað hefir hann með
meira að gera? — Æ, því kemur
hann ekki? Hann sagði mér það,
að hann kæmi í dag, og nú er liðið
undir kvöld.
Ragnar: Sonur þinn hefir í mörg
horn að líta. Hann staldrar eflaust
við í hvamminum, en kemur svo
hingað beina leið.
Ásdís: Og verður hjá mér í nótt
— eina nótt eftir tuttugu ár.
Ragnar: Eg held eg megi ganga
hérna upp á ásinn og vita, hvort eg
sé nokkuð til hans. (Fer út til
vinstri).
Ásdís: Þessi ósköp eru engu líkari
en jarðskjálftum. Þegar eg heyrði
þá fyrri, hélt eg að Ausan væri að
gjósa. Og hver veit, nema þessir
kippir komi henni af stað?
Aðalbjörg (hlær): Hvaða vitleysa!
Við erum þessu svo óvanar, að það
æsir upp ímyndunaraflið hjá okkur,
og virðist miklu voveiflegra en það
í raun og veru er.
Ásdís: Mér heyrðist skriða fylgja
seinni sprengingunni.
Aðalbjörg: Það hefir kanske losn-
að steinn í Tröllasæti.
Ásdís: Það getur hrunið úr því,
bæði niður í hvamminn og ofan
fyrir sjávarbakkann.
Aðalbjörg: Þeir sjá um að ekki
hljótist slys af því.
Ásdís: Guð gefi orðum þínum
sigur. Eg er orðin svo gömul og
ístöðulaus.
Aðalbjörg: Eg verð hjá þér þang-
að til Aðalsteinn kemur. Við skul-
um bíða hans hérna úti í góða
veðrinu. (Leiðir Ásdísi yfir leik-
sviðið. Þær setjast. Aðalbjörg sést
ekki frá bæjardyrunum).
Ásdís: Bærinn lék á reiðiskjálfi
áðan. (Þögn). Borga mín, þið Steini
minn verðið að hittast og talast við.
Aðalbjörg: Já, eg hafði hugsað
mér það. En svo er hann sjálfsagt
búinn að gleyma mér fyrir löngu.
Annars hefði hann minst á mig í
bréfum sínum til þín.
Ásdís: En hann hefir þó ekki
kvænst enn.
Aðalbjörg: Og aldrei skrifað mér
línu.
Ásdís: Steini minn hefir ætíð
dregið dul á tilfinningar sínar.
Aðalbjörg: Hann hefir ef til vill
ekki haft mikið að dylja.
Ásdís: Steini minn var þó góður
drengur.
Aðalbjörg: Þeir, sem gæddir eru
auðugu tilfinninga-lífi, eru oft
gjarnir til að eigna öðrum líkt
hjartalag.
Ásdís: En góður drengur gengur
ekki á bak orða sinna. Hann lofaði
þér, að hann skyldi koma aftur.