Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1941, Page 65
Skjöldurinn
Efiir Krisiján Pálsson
(Einar skálaglam gaf Agli Skallagrímssyni skjöld þann er Hákon jarl hafði gefið honum).
Heim úr langferð hetjan komin var,
hermannlegur þótti enn á velli.
Fætur traustir, að þó færðist elli,
vígmannlegar vopnin enginn bar.
Enn var bringan breiða hvelfd og sterk,
beyglaus svipur, fullur þróttur arma,
sem í mótvind mannrauna og harma
unnið höfðu ótal frægðarverk.
Undir breiðum brúnum hetjumanns
brunnu eldar hyggju, þrótts og vilja.
Hvað sem bjó í brjósti mátti ei dylja,
svo var stór og falslaus hugur hans.
Enn var biturt bryntröll fullhugans,
besta stoðin frænda, vina og granna,
ógnarvöndur ójafnaðarmanna;
gott var skjól í skugga höfðingjans.
Nú til hvílu garpur aldinn gekk;
góð er hvíldin ferðalúnum manni,
sér hann þá, hvar inst í rekkju ranni
skreyttur gulli skjöldur mikill hékk.
Skjöld svo fagran fyr ei leit hann þar;
frétti hver þann eigi; mæla sveinar:
“Þann hinn góða grip þér færði Einar
skálaglam, sem hér að húsum bar.”
“Nætur þrjár þín, Egill, Einar beið;
ekki sæma lengur þótti að dvelja.
Konungsskjöldinn væna kvaðst því velja
konungsskáldi, og kátur burt svo reið.”
Víst mun elli Egil leika grátt;
engum þökkum launar hann gjöf svo fríða.—
“Söðlið hest minn, hart skal eftir ríða;
drepa Einar,” Egill mælti hátt.