Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1941, Side 69

NORÐUR Á ROSS
45
an, sem vildu stunda atvinnu í
borginni. En fengist hún ekki, voru
þeir þar vanalega stutt og fóru út í
sveitir til bændanna, því þó að fæði
og húsnæði, færi vanalega ekki
fram úr þrem dollurum um vikuna
fyrir karlmenn, og nokkru minna
fyrir konur, þá var þeim ofraun að
borga það, sem ekkert áttu.
Bóndi sá, er seldi Manna A.
Thorsdal fæði og húsnæði hét
Magnús og var Arason, fátækur
f j ölskyldumaður, sem vann nú orð-
ið við smíðar en hafði áður á árum
mokað í hinum djúpu strætaskurð-
um fyrir bæinn, sem enn var þá
alltítt hjá íslendingum, þótt Gall-
arnir, sem íslendingar nefndu svo
af lítilli þekkingu, væru í þann veg-
inn, að draga þá flesta upp á skurð-
bakkann og síga sjálfir niður.
Magnús hafði verið á ýmsum
stöðum vestan hafs, en naut sín
hvergi vel og gat ekki fest rætur.
Hann var góðlegur sýnum og vild’
vera mikill íslendingur, fremur
greindur og vel að sér bóklega, en
enginn hyggindamaður á heims-
vísu, ör og nokkuð fljótráður, reik-
ull í trú sinni, gruflandi og fljótur
að verða fyrir áhrifum annara.
Hann var hrekkjalaus maður og
stundum auðtrúa þegar slægir menn
áttu í hlut. Hafði oft verið illa á
hann leikið, sérstaklega í kaupum
verðlausra hlutabréfa í ónýtum nám-
um og þess háttar, sem auglýsinga
skrumið hóf þá stundina upp til
skýjanna.
Kona Magnúsar hét María Brands-
dóttir. Hún var hin mesta ágætis
kona. Þrátt fyrir hin miklu hús-
störf hafði henni gefist tími til að
kenna börnum sínum að lesa ís-
tensku. Einnig hafði hún séð um, að
þau eldri voru orðin sendibréfsfær
á íslensku. Kvaðst hún kunna betur
við, að þau gætu skrifað sér á
móðurmálinu, þegar þau væru kom-
in frá sér út í hinn mikla ensku-
mælandi heim Norður Ameríku.
sem tók íslendinga fastari tökum
með hverju árinu sem leið, og gerð-
ist djarftækari til kvenna þeirra,
bæði með kvonbænum og lausatök-
um. En almenn var íslensku kensla
þá ekki í Winnipeg, þótt einstöku
heimili héldi barnakennara um
tíma. Samt lærðu börnin þá miklu
meira en nú að tala íslensku, meðan
það íslenska góðæri stóð yfir, að
foreldrarnir og flestir fullorðnir
töluðu hana í heimahúsum, þótt all-
bjöguð væri hún hjá sumum á þeim
tímum, og yngra fólkinu hætti við
að skjóta inn í enskum setningum
til skýringar. En þá strax var far-
ið að brenna við á mörgum heim-
ilum, að börnin, sem erft höfðu
rödd foreldranna en ekki mál þeirra,
hefðu svo hátt á ensku í sinn hóp,
að ekkert af því heyrðist, sem for-
eldrarnir sögðu á íslensku, einkum
ef þau voru farin að eldast og
missa róminn.
Elsta dóttir þeirra hjóna, og sú
eina af börnunum, sem hér er get-
ið, hét Jóhanna, oft kölluð Jóa og
Hanna af íslendingum, en Joan og
Joe af þeim, sem voru af breskum
stofni. Hún var tæplega tvítug
yngismey, úti og inni í skósíðum
kjól, en með barðastóran strútsfjöð-
urs-hatt þegar hún klæddi sig upp
á og var til sýnis úti í pörkum eða
inni í kirkjum og skemtisölum. Hún
hefði sómt sér að vera tígulegasta
drotningarefnið í öllum hvítra
manna löndum, sem kóngsríkis
nafn báru í þá daga, en fslendingar