Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1941, Qupperneq 75

NORÐUR Á ROSS
51
Stundum fékk Magnús einhverja
af okkur borðnautunum til að
styðja á borðið með sér. En þá
kemur það alt í einu upp úr kafinu,
að Manni A. Thorsdal hafði verið
dá-miðill í meira en ár, lengst suður
í Ríkjum, og talað þar í miðilsvefni
fyrir munn ýmsra merkra anda,
sem höfðu oft sagt furðulegri fréttir
en nokkrum dauðlegum manni gat
til hugar komið.
Eins og gefur að skilja, snerti
Manni aldrei á borðinu með Magn-
úsi, og kvað þá aðferð of gamaldags
°g kauðalega. En þegar gestgjaí-
anum varð kunnugt um miðilsgáfu
hans, linti hann ekki látum og var
ekki í rónni fyrri en hann fékk hann
til að sýna sér hvað hann gæti. Og
eftir eina kvöldstund viðurkendi
^agnús, að aðferð hans bæri af
sinni eins og gull af eiri, og yfirgaf
borðið. Mat hann Manna drjúgum
naeira eftir en áður. Höfðu kunn-
ingjar hans það eftir honum, að
Manni væri sú stærsta andleg opin-
berun, sem enn hefði birtst meðal
islenskra leikmanna á Ross.
Af Manna er það að segja, að
hann gerði þetta hálfnauðugur fyr-
lr Magnús, og kvaðst ekki hafa ætl-
að að láta bera á gáfu þessari, enda
hefðu læknar ráðlagt sér, að hætta
^neð öllu við miðilsstarfið, og svo
færi það ekki vel saman við eigna-
brask og húsagerð.
Það varð að samkomulagi, þótt
Magnúsi þætti súrt í broti, að eftir
veturnætur skyldi hann aldrei
framar biðja Manna að vera miðil.
En vanalega var hann það ekki
°ftar en eitt kvöld í viku, og heldur
stutt í hvert skifti.
Eitt kvöldið, sem miðilsfundur
átti að fara fram, hitti Jóhanna
Manna einslega og sagði honum frá
því blátt áfram, að nú væri BilJ
búinn að biðja sín, og foreldrar
hans hefðu samþykt það með hon-
um, að þau gætu gift sig í haust ef
þau vildu. Sjálf hafði hún svarað
því einu, að foreldrar sínir réðu
þessu algerlega fyrir sína hönd, en
samþykki þeirra mundu þau telja
nokkuð víst, og verið að ráðgera að
tilkynna trúlofun þeirra um helg-
ina. Hún kvaðst ekki vera búin að
segja foreldrum sínum frá þessu,
en Bill mundi ætla að sjá þau á
morgun. — Svo horfði hún djúpt og
alvarlega í augu Manna, og lét lófa
sinn í fyrsta sinn snerta kinn hans
undur létt og mjúkt.
Þegar hann ætlaði að grípa hendi
hennar, var Jóhanna öll á burtu, en
hugsunum laust eins og eldingum
yfir sál hans.
Eftir marg-ítrekaðri beiðni Magn-
úsar, átti einn af merkustu íslend-
ingum nítjándu aldar, látinn fyrir
mörgum árum, að svara því á
fundinum í kvöld, hvort sjálfstæð
og sérstæð þjóðerni væru til himna
megin, eða hvort allar þjóðir rynni
þar saman í eina heild og allar
tungur í eitt alheimsmál.
Eftir að fundur var settur, féli
miðillinn fljótt að vanda í dásvefn-
inn. Rétt á eftir tók ræðumaðurinn
tiltekni sér bústað í honum, og
sagðist eindregið játa fyrri spurn-
ingunni en neita þeirri seinni.
Síðan mælti hann á þessa leið:
í heimi andans skiftist fólkið í
flokka eftir þjóðerninu — þjóðarsál
sinni — en ekki eftir þeim löndum
eða ríkjum, sem það kann að hafa
flutt til og búið í um lengra eða
skemmra tímabil. Þannig eru
dönsku kaupmennirnir, sem á ís-