Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1941, Qupperneq 90

66
TÍMARIT Þ J ÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
var um dagmála-skeið, að þetta
gjörðist.
Grant og mennirnir, sem með
honum voru, komu heim aftur um
hádegið. Þá var byrjað að snjóa.
En það var logn í skóginum, og
veðrið var ekki frostmikið. Grant
tók það fram, yfir borðum, að Haf-
liða mundi finnast þung færðin a
brautinni í gegnum skóginn, og að
hann mundi ekki fara að jafnaði
meira en tvær mílur á klukkutím-
anum, og yrði því fjóra klukkutíma
hvora leið.
“Eg býst við, að Harris verði ekki
kominn hingað fyr en í fyrsta lagi
klukkan sex í kvöld,” sagði Grant.
“og mun hann þó vera röskur
göngumaður.”
Sumir af mönnunum sögðu, að
hann mundi varla koma fyr en
klukkan átta eða níu um kvöldið.
Allan liðlangan daginn kingdi
niður snjó, og undir kvöldið fór að
hvessa ofurlítið. Þegar klukkan var
sjö um kvöldið, snæddum við kvöld-
verðinn. En Hafliði var ekki kom-
inn. Klukkan varð átta, og ekki
kom hann. Grant fór að verða órór
og kvíðafullur, að mér virtist, og
hann talaði fátt. Hann fór oft út,
þegar á kvöldið leið, stóð nokkra
stund fyrir utan skáladyrnar og
horfði þangað sem vegurinn lá inn
í skóginn. En hann gat ekki séð
langt fyrir myrkri og hríð. Er það
skjótast þar af að segja, að kvöldið
leið svo, að Hafliði kom ekki. Og
við sofnuðum seint. Um morgun-
inn í dögun létti upp hríðinni. Og
þegar við komum á fætur, var veðr-
ið hreint og svalt. En Hafliði var
enn ekki kominn, og ekkert sást til
hans. Og hafði Grant við orð, að
senda tvo menn til að leita að hon-
um, þegar búið væri að borða morg-
unverð.
En þegar við vorum rétt í þann
veginn að standa upp frá borðum,
var skála-hurðinni hrundið upp, og
inn á gólfið gekk Hafliði. Hann hélt
á dálitlum böggli undir hendinni,
var að sjá þreytulegur nokkuð og
tekinn til augnanna, en gekk þó all-
léttilega inn gólfið. Hann bauð
okkar góðan morgun glaðlega; fékk
Grant undir eins böggulinn, og tók
um leið bréf úr vasa sínum og rétti
honum. Allir tóku kveðju hans
vel, og það leyndi sér ekki, að allir
urðu komu hans mjög fegnir.
“Hvað er að tarna?” sagði Grant,
þegar hann var búinn að lesa bréf-
ið. “Er það mögulegt, að þú hafh'
farið alla leið til frænda míns?”
“Já,” sagði Hafliði; “þegar eg, í
gær, kom til Reids, þá var þar eng-
in sending til þín, og eg kunni ekki
við að snúa heim aftur við svo bu-
ið. Eg tók því þann kost, að halda
áfram alla leið til frænda þíns. Þar
hvíldi eg mig í rúman klukkutíma
og borðaði ágætan kvöldverð. A
meðan skrifaði frændi þinn bréfið-
Og um leið og hann afhenti mer
böggulinn, bað hann mig fyrir bréf-
ið. Svo lagði eg á stað heimleiðis-
Og hér er eg kominn heill á húfi-
Hefir nú alt þetta gengið eins og r
sögu, sem fer vel að lokum, og meg-
um við allir vel við una.”
“Vissulega hefir þetta farið betui
en á horfðist um tíma,” sagði Grant-
“En hvíldu þig nú í allan dag.
þarft þess við, eftir að hafa gengi
í þungri færð næstum því fjörutíu
og þrjár mílur á tæpum tuttugu
og tveimur klukkutímum. Og sV°
skulum við aldrei framar á þetta
ævintýri minnast.”