Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1941, Qupperneq 117

ALGENG SAGA
93
Eg man þó að ævin var önnur,
þá enginn mig hornauga leit;
og fegurri voru þær fáar,
sem fundust í nálægri sveit.
Já, svei mér ef eg ekki segi
það satt að af flestum eg bar:
með varirnar rauðar sem rósir,
og rjóðleit í kinnum eg var.
Og hárið sem hrynjandi fossar
og hörundið skínandi bjart,
og eldur í hreyfing og orðum,
og augað var hrafntinnu-svart.
Og við mér þá amaðist enginn,
en öllum var návist mín kær,
og allstaðar velkomin var eg,
og viðmótið ylþíður blær.
En til hvers er um það að tala,
sem týnt er og fjöldanum gleymt?—
Það flestum er einskisvert öðrum,
sem á eg í huga mér geymt.
En ósjálfrátt hugurinn hvarflar
og horfir — Eg minnist þess enn,
hvers virði mín þjónusta þótti —
Og þá gat eg valið um menn.
Já, hamingjan veit eg gat valið;
eg valdi mér loksins hann Jón,
og við áttum framtíðar vonir,
-— og við þóttum efnileg hjón.
Því hann átti dugnað og dirfsku
og drengur hinn besti hann var,
og hvar sem menn hópuðust saman,
þar hann af þeim allstaðar bar.
Hann meyjum fanst mannsefni besta
og mörg hefði kosið hann sér,
og þjóð sinni þótti hann sómi —
Já, það sýndist fleirum en mér.
Og hjá okkur blómgaðist búið,
í bjargráðum framsýnn var hann,
á tímanum slepti’ ekki tökum —
Eg trúlega með honum vann.
Við unnum í einingu saman,
og örðugt var lífið — en sælt;
og þrekraunir þreytt höfðu stundum
—en þróttinn og vöðvana stælt.
Svo létti það lífið og bætti
og lýsti upp gjörvallan heim,
að árlega bættist við börnin —
og blessun og kraftur með þeim.
Þau skynsöm og skemtileg voru
— og skaparinn gaf okkur sex —
það besta, sem heimilið blessar,
er barnið, sem þroskast og vex.
Þau öll voru heilbrigð og hraustleg;
svo höfðu þau sæmileg föt
og nóg til að bíta og brenna —
við bóknámið alls ekki löt.
Við unnum í einingu saman
til uppeldis börnunum sex
og vissum og skildum þær skyldur,
sem skapast er hópurinn vex.
Við umgengumst börnin með blíðu
og beittum ei aga né sóp.
Við gerðum alt það, sem við gátum
að gleðja’ okkar blessaðan hóp.
Að guðsríki gerðu þau bæinn.
— Það grípur ei skilningur minn
hvað börn þykja foreldrum falleg —
en fegurstur hópurinn sinn.
Já, líf mitt eg glöð hefði látið,
ef líf þeirra trygt hefði það.
Eg þjáningar allar og þrautir
gat þolað í barnanna stað.
Því hann, sem að lánaði lífið,
þau lög hefir ástinni mælt,
að fórna uns öllu er fórnað —
og finnast það skyldugt og sælt.
Samt einu eg athygli veitti:
Ef ellimörk nálægjast mjög
og gera þá gömlu að börnum,
þá gilda’ ekki sams konar lög.