Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1941, Side 121

ALGENG SAGA
97
Og til þess að forðast fleiri sker
er fangavörðurinn slepti mér,
eg vestur í landið lengra fór,
þó létt væri pyngja, þröngur skór.
Eg skil það alls ekki enn í dag
hvað alt gat þar snúist mér í hag,
en hvar sem eg eftir gulli gróf
þar gæfan mér nýja þræði óf.
Hún margfalt borgaði handtak hvert,
en hitt var þó ennþá meira vert,
að eiða mína eg alla hélt:
við engu var dygð né mannorð selt.
Til hollvinar míns í heimasveit
um hamingju mína og lán eg reit.
Svo þuldi eg margt um þetta’ og hitt,
en þannig endaði bréfið mitt:
“En mundu að þegja um þetta alt!
Og þeim, sem spyrja, þú svara skalt
að dáið hafi eg dygðugt hjú,
í dauðanum tekið kristna trú.
Það gleður þau öll að fá þá frétt
að farið hafi eg áttarétt,
og fundið inngang um drottins dyr
í dauðanum, þó ’það yrði’ ei fyr.”
Og þegar eg hlaut frá honum svar
þá hnykti mér við, er sá eg þar,
þó naumast eg tryði sjálfs míns sýn:
“Á sveitinni er hún móðir þín.”
Nú veikti mig hvorki vafs né töf,
það var eins og sál mín risi’ úr gröf;
eg bjó mig og lagði strax af stað
á stundinni. — Engum sagði það.
Og þegar eg heimahagann leit
og heilsaði minni kæru sveit.
um gömlu slóðirnar gekk eg einn
og gætti þess, að mig þekti’ ei neinn.
En gamla húsið og í því alt
eg eignaðist brátt — það var nú falt;
í verði alt höfðu árin felt —
það einhverjum hafði Kalli selt.
Á sprettinum ótal spor eg sté,
eg sparaði hvorki verk né fé,
uns gamla húsið var gert sem nýtt.
Eg gætti þess vel það yrði hlýtt.
Eg hagaði öllu eins og fyr:
lét allar hyllur og glugga’ og dyr
með gamla laginu gert — en bætt.—
Já, gamla húsið var endurfætt
í stofunni opið upp á gátt
var eldstæðið gamla, breitt og hátt;
svo næmum hita það náði oft
að neistarnir flugu’ í háaloft.
Með gömlu dygðinni gangandi
var gamla klukkan á hillunni;
og mér fanst hún eiga mannlegt skyn,
eg mat hana eins og gamlan vin.
Eg vatt hana—heitur varð sem glóð
og viknaði — þetta kunna hljóð
frá æskudögunum átti mál,
sem endurhljómaði’ í minni sál.
Að síðustu yfir alt eg leit,
og eftir því sem eg frekast veit
var gamla húsið að öllu eins:—
þar átti’ ekki mamma’ að sakna
neins.
Svo var það: einn morgun vetrar-
dags
eg valið hafði til ferðalags,
er nístingsgaddur og norðanbál
í náhljóðum lífsins drukku skál.
Og nú átti’ að fara langa leið,
en létt yfir hjarnið sleðinn skreið,
því hestarnir áttu þrek og þol,
en þeir voru svartir eins og kol.
Og mér fanst, ef satt eg mæla skai,
þeir mintu á hestinn, sem eg stal;
en brautin var oftast sleip og slétt,
og slysalaust alveg ferðin gekk.