Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1941, Qupperneq 125

LITLU SPORIN
101
lítur ekki aftur. Honum þykir gam-
an að vera í bíl.
Hann er horfinn. María er orðin
ein eftir á hlaðinu. Hún gengur
inn í skúr, sem er áfastur við bæj-
arhúsin, sest þar á kassa og grætur.
Eftri litla stund tekur hún hrífunu
sína og fer út að raka.
Morguninn er fagur. Það er logn
á firðinum, sól á fjöllum, og krían
flýgur yfir spegilsléttum tjörnum.
Maríu hefir aldrei fundist svona
fallegt í þessum dal. I einni svipan
er alt gleymt, sem erfitt var. Hér
hefir hún lifað sælustu stundir lífs
síns. Hér fæddist drengurinn henn-
ar og hér voru þau saman í nærri
tvö ár. Henni finst hver blettur
vera heilagur þar sem litlu fæturnir
hans hafa stigið. Nú finnur hún
sárt til þess, að hún hefir ekki get-
að sint honum eins og skyldi. Vinn-
an á heimilinu varð að sitja fyrir
öllu.
Það er kallað á fólkið inn til há-
degisverðar. María sest við borðið.
Hún er vön að hafa Óla á hné sér
og gefa honum að borða. Nú er
eins og hún sé gestur. Hún kann
ekki við sig. Fólkið spjallar sam-
an eins og venjulega. María þegir.
Hún hefir enga matarlyst, en lætur
ekki á því bera. Að máltíðinni lok-
inni fer hún upp í herbergið sitt.
Um þetta leyti er hún vön að láta
Óla sofa. Hún fleygir sér niður í
rúmið. Skyldi hann sakna mín?
hugsar hún. Skyldi hann kalla á
mig? Ætli hann gráti nú ekki?
Hann hefir sofnað í bílnum hjá
henni. Hún á gott að fá að halda
á honum meðan hann sefur.
María lyftir upp koddanum. Þar
liggur litla brúðan, svolítill búldu-
leitur, broshýr gúmmídrengur. Hún
leggur hann við vanga sinn.
— María!
María hrekkur upp. Það er Guð-
finna, sem kallar á hana. Líklega
hefir henni runnið í brjóst. Hún
flýtir sér af stað á eftir fólkinu.
Úti er logn og steikjandi hiti.
Maríu finst sólskinið miskunnar-
laust, hitinn lamandi. Henni er
þungt um vinnu. Dimmviðri hefði
att betur við hana í dag.
í hvert skifti sem hún sér til
mannaferða, vaknar hjá henni óljós
von. Ef bíll fer um veginn fyrir
neðan túnið, dettur henni í hug, að
sýslumannshjónin séu að koma aft-
ur. Þeim hafi snúist hugur, þau
geti ekki fengið af sér að taka barn-
ið frá henni. Ef einhver kemur
gangandi eða ríðandi, heldur hún,
að hann sé með boð til hennar.
Tíminn dregst áfram, hægt og
hægt. María fer inn til að drekka
miðdegiskaffið. Af gömlum vana
gengur hún fyrst upp á loft. í her-
berginu er undarlega hljótt. Það
er breitt yfir rúmið og enginn í því.
Á stólnum eru engin föt. María
starir á rúmið. Þetta hlýtur alt að
vera ljótur draumur. Hún vill
vakna af þessari martröð. Hún vili
sjá Óla liggja í rúminu, heyra hann
segja: mamma, þegar hún kemur inn.
— Hvernig gat hún fengið af sér,
að gefa barnið sitt? Hvers virði
var loforð, sem hún gaf þegar hún
var veik og ráðþrota? Og hver gat
vitað, hvort Óla liði betur í alls-
nægtum en með henni í fátækt og
basli? Hversvegna hlustaði hún á,
hvað aðrir sögðu? Nú var henm
sama um alt og alla, nema drenginn
sinn. Hún vildi fara, fara strax 1
kvöld og sækja hann. Hún átti