Tímarit Máls og menningar - 01.11.1955, Síða 36

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
inn í dómkirkjuna. Og gamla konan á
tröppum dómkirkjunnar falbauð ár-
angurslaust blómvendi sína: „Fjólur
. .. fjólur . . . fjólur ...“
I kirkjunni var farið að leika á
orgelið. Og kórsöngurinn hófst:
„Nú eru byrjuð blessuð jól. .
Og hundur tötramannsins spangólaði.
En húsbóndi hans, sem var klæddur
óbrotnum hermannabúningi og hafði
óhreina dátahúfu á höfði, hélt fyrir
sér vinstri hendinni, sem var laus, og
þreifaði sig áfram með fótunum í
myrkrinu áleiðis til hitans frá koks-
ofninum. Álútur og kvíðinn fetaði
hann sig áfram með ýtrustu gætni á
götóttum skóm. Koksmolar urðu á
vegi hans. Hann hrasaði og datt.
Gamla konan á tröppunum flýtti sér
til hans, hjálpaði honum á fætur og
leiddi hann að ofninum. Hún riðaði
sjálf en talaði til hans huggunarorð-
um.
„Þökk,“ tautaði hann, „þökk ...“
Föt hans höfðu atazt blautu svaði en
hann fann ylinn, sem liann hafði verið
að leita að, fara um allan líkamann.
Gamla konan hlóð honum sæti úr
nokkrum trjábútum og hjálpaði hon-
um að setjast. „Þökk,“ stundi hann
lágt en brosandi, rétti hendurnar móti
glóðinni og sagði af nýju fjöri: „Það
er kalt.“
Og aftur hljómuðu dómkirkju-
klukkurnar. Gamla konan fleygði af
skvndingu nokkrum koksmolum á eld-
inn; guðsþjónustan var úti. Hún flýtti
sér aftur upp á dómkirkjutröppurnar.
Dyrnar opnuðust.
Brátt varð „nóttin helga“ hljóð.
Og einstæðingurinn deildi við hund
sinn hitanum og dálitlum brauðbita.
Næturmyrkrið umlukti dómkirkjuna.
Það snjóaði. Allt í einu ókyrrðist
hundurinn. Út úr hríðinni kom bækl-
aður maður haltrandi. Hann var með
gamla húfu fótgönguliða á höfðinu
og það glampaði ennþá á málmmerk-
ið á henni. Hann staðnæmdist hjá
blindingjanum, laut yfir glóðina, neri
saman höndunum og sagði eins og við
sjálfan sig: „Það er kuldinn . . .“
Blindinginn reisti höfuðið og sagði
út í storminn: „Hver er þarna? Er
nokkur þar?“ Eldurinn varpaði skini
á andlit hans með tómum augnatóft-
unum; augnalokin vantaði. Sá með
húfumerkið starði á hann. Og sá
blindi fálmaði með hægri hendinni út
í loftið þegar honum var engu svarað.
Þegar hann kom við handlegg hins,
sem þagði, sagði hann biðjandi:
„Færðu mig nær eldinum ...“
Þá glotti sá með húfumerkið: „Nú,
já. Ég hélt þú værir vörður hérna.“
Hann settist við hlið hins augnalausa
og tók að formæla mönnunum og
glæddi eldinn með grenigrein sem
hann hélt á.
Blindinginn þefaði. „Jólatrésilm-
ur,“ sagði hann og lét hökuna síga
niður á brjóst.
Það snjóaði án afláts um nóttina.
226