Tímarit Máls og menningar - 01.06.1998, Side 116

ELÍAS MAR
í rúmgóðri og flúrlýstri stofu situr unglegur maður klæddur hvítum
slopp. Á borðinu íyrir framan hann er vélsmíð af því helgiskrínatagi
sem nefnist tölvur. Fleiri slíkar eru á öðrum borðum hér inni. Og úti
í horni stendur eitthvert fyrirbæri sem fljótt á litið líkist rafmagnsstól,
en er víst bara listaverk. Hvítt eins og dauðinn.
Sá við borðið lítur á Þá Gömlu upp undan gjarðalausum brillum,
ekki óþýðlega, og vottar fyrir brosi:
Gakktu innfyrir, kona góð. Annars er búið að loka hér, heimsókn-
artíminn liðinn. Allir farnir úr húsinu nema ég. Og ég á reyndar að
vera mættur á nefndarfund. Fáðu þér sæti. Bendir á koll við tölvuborð.
Hún þokast hægt inn á mitt gólfið, tautar lágt: Ég kýs að standa. Svo
krossleggur hún armana framan á nokkra velkta annála, og doktorinn
spyr: Hvað get ég gert fýrir þig?
Það er eitthvað ekki í lagi með mig, segir konan.
Gott, segir doktorinn. Lát mig heyra.
Ég hlýt að vera meira en lítið veik, og sennilega búin að vera með
einhverja uppdráttarsýki lengi, segir hún og er farin að hressast í
kverkunum.
Interessant, segir doktorinn. En við skulum ekki staðfesta veikindi
of snemma, bætir hann við. Geturðu gefið nánari lýsingu?
Sú Gamla fetar nokkur skref innar, lítur feimulaust á doktorinn og
segir: Mér finnst ég öll vera að breytast.
Stórfínt, segir doktorinn, alveg ljómandi. Það er um að gera að
breytast. Allt er betra en að standa í stað. Kyrrstaða er dauði.
Aldrei hafði þetta verið áður sagt nokkursstaðar um heimsbyggð-
ina, enda varð Sú Gamla næstum klumsa.
Þær breytingar sem eiga sér stað á mér, þær geta nú varla verið af
hinu góða, stundi hún loks upp. Ég er ýmist að rýrna eða bólgna út.
Þetta hefur aldrei hent mig fyrr.
Það var og, segir doktor. Eins og?
Ég er með áberandi bólgu í þágufallinu. Og jöfnum höndum er
þolfallið að skreppa saman. Jafnvel eignarfallið, bætir hún við lægra
og lítur niður á teppið. Það er eins og þágufallið sé líka farið að soga
uppí sig eignarfallið.
Er þetta allt og sumt? segir doktorinn. Engir verkir beinlínis?
Stundum kvíðatilfinning hér, svaraði hún og benti á brjóst sér. Að
öðru leyti er máski furða hvað ég er.
114
TMM 1998:2