Tímarit Máls og menningar - 01.06.1998, Page 125

AF HAFNAR-ÍSLENDINGUM Á DÖNSKU LEIKSVIÐI 19. ALDAR
ingnum í leikritinu, Þorgrími Þorgrímssyni, sem virðist vera háskólaborgari
af einhverri gráðu, svo skemmtilega, að sjálfsagt er að gefa honum orðið:
Hann er drykkjumaður mikill og gengur illa til fara, enda er hann ekki
hræddur við að setja út eigur sínar, þegar því er að skipta. Ekki kann
hann að hegða sér á mannamótum, síst þegar kvenfólk er við. Kunn-
ingjum hans þykir vænt um hann, en þó er ekki trútt um, að þeir
hálfskopist að honum með sprettum. Rammur er hann að afli, og
þykist geta ráðið niðurlögum flestra manna. Einhver fortíðarblær er
yfir skapi hans að ýmsu leyti, og hann ann mjög fornsögum Islend-
inga. Hjátrúarfúllur er hann.
Þorgrímur kynnist stúlku norður af Sjálandi og trúlofast henni. Við það
tekur hann miklum stakkaskiptum,
rakar sig og klippir, skinnar sig upp til fata, kaupir sér staf, og reynir,
yfir höfuð að tala, til að standa ekki á baki fínna Kaupmannahafnar-
búa, að því er ffamkomu snertir, en hann grunar samt, að hann sé
ekki allskostar „comme il faut“ og er stundum að spyrja kunningja
sína hvort fötin fari nú vel o.s.ff v. Hann lofar kærustu sinni að bragða
ekki brennivín, en hann drekkur í laumi. Annars er hann mjög
stimamjúkur og eftirlátssamur við hana, fer fyrir hana sendiferðir, og
er kortér að þurrka af fótunum á sér á fótþerru þar sem þau koma,
effir tilmælum hennar.
Ólafur rekur atburði leiksins áfram:
Einu sinni eru þau Þorgrímur og kærasta hans stödd hjá jústítsráði
einu. Þar koma nokkrir kunningjar hans og eru hálfkenndir. Einn
þeirra biður Þorgrím að koma út með sér, því hann hafi uppgötvað
veitingastað þar sem ágætt, eldgamalt romm fáist fyrir mark (pel-
inn?).Þorgrímurþykistekkimegaþað,þvíhann hafi skyldur gagnvart
kærustu sinni. Kunningi hans elur á honum. Þá segir Þorgrímur: „Ég
má ekki fara með þér. Sjáðu! Ég hefi lofað kærustu minni því, að
drekka aldrei gamal-romm; auk þess er einmitt vika síðan ég trúlof-
aðist, og ég drekk ekki gamal-romm á vikuafmæli trúlofunar minnar,
en í þriðja lagi hefi ég, satt að segja, drukkið svo mikið af gamalrommi
í dag, að ég held ég þori ekki að drekka meira.“ Hinn stingur þá upp
á, að þeir skuli drekka Madeira, og spila um hver eigi að borga
brúsann. Þá stenst Þorgrímur ekki mátið lengur. Þeir fara að spila,
fara svo út á veitingahúsið, og Þorgrímur verður sætkenndur. Kærasta
Þorgríms sér á honum, og líkar stórilla, en allt endar þó með sátt og
samlyndi.
TMM 1998:2
123