Tímarit Máls og menningar - 01.11.2012, Side 80

Á s t r á ð u r E y s t e i n s s o n
80 TMM 2012 · 4
Ég og þú
vorum jörðin í svefni; einhver
bærði línhjúp loftsins og opnaði
sýn hinum frjóa draumi um dag og veru.
Ég og þú
urðum skaparar, skáld; og sólin
lýsti upp heim okkar, runnana, rjóðrin.
Eins og oft fyrr í ljóðum Þorsteins mynda hrynjandi og ljóðstafir sterka
þræði innan forms sem gæti annars virst óbundið. Þessi tvö glæsilegu erindi
orka á mann eins og upphaf mikils ljóðs þar sem frekar skal sagt af heimi og
„veru“ þeirra tveggja. Í reynd er einungis eftir ein lína:
En ljóðin, síðan þá, mun óvíst hvar eru.
Þau eru þó ekki alglötuð og kannski áttu þau ríkan þátt í sköpun annarra
ljóða sem varða slóð skáldsins allt fram á hin seinni ár, er hann hefur lesið
sig gegnum ótaldar „arkirnar gráu“, eins og segir í ljóðinu „Veraldarsaga,
bernskumynd“. Og nú kveðst hann vera „með síðustu heftin“ (39). Í til-
vitnuðu ljóði Matthíasar heyrum við fyrst af því sem glatast hefur (16):
Augu þín glitrandi perlur
á gjöfulum himni sem nú
er horfinn í tímann, hljóður
og týndur rétt eins og þú
í þögulu hjarta mínu.
En minni skáldsins snýst síðan öndvert gegn þessum missi:
Það var tilhlökkun ein
og titrandi eftirvænting
í tilraunum guðs með okkur
og aldrei hafa nokkur
ástfangin hjörtu
slegið eins hratt og þá.
Ung og undrandi
áttum við þessa jörð
og örlögin einnig okkar,
framtíðin blasti við
eins og blikandi sól
við skörð í fjarska.