Skírnir - 01.01.1863, Qupperneq 42

44
FRJETTIR.
Ítalía.
inn sálmurinn: „Kom skapari heil. andi”. Eptir þetta háleita ákall
ítrekar kardínálinn bæn sína í þribja sinn, beinir þá atkvæbum til
beggja, páfans og heilags anda, og bibur hvab innilegast (instanter,
instantius, instantissime). Nú er loks veitt áheyrsla. Páfinn segir,
ltab geisli aíi ofan frá ljósi gubdómsins” hafi lýst sjer veg, hann sje
nú ráfcinn í afc veita píslarvottunum sæti mefcal heilagra manna. En
í því hann frambar orfcifc ^decernimus' (vjer ályktum), drundu vifc
fallbyssurnar upp á Engilsborg. þarnæst byrjafci páfinn sjálfur aTe
Veum” og þjónafci sífcan fyrir altari afc hámessunni; en þá voru
kerti, gulli og silfri ofin, borin fram til fórnar enum nýju dýrfc-
lingum. — Afc vísu fannst öllum mikifc til koma þeirrar tignar og
háleitra sifca í mörgum greinum, er hjer kom fram, en allri kirkju-
dýrfc katólskra manna er vifc brugfcifc fyrir, en þó var hátífcinni nú
því minni gaumur gefinn, sem allir vissu, afc hjer var mifcur stofnafc
til andlegs árangurs, en til hins, afc reisa vifc veg páfavaldsins og
ná samkvæfci sem flestra kirkjuhöffcingja í því efni. — Daginn eptir
flutti páfinn langt ávarpserindi til kardínálanna og byskupanna; tal-
afci vifckvæmt um þrengingar heilagrar kirkju, hart til hennar mót-
stöfcumanna og um trúleysi manna á táknnm og um annafc gufcleysi;
en þar dró hann minnst af, er hann minntist þeirra, er mótmæltu
veraldarvaldi páfans og hinna, er framifc hafa mótgjörfcir og rán gegn
enum heilaga postulastóli. Afcur hann lauk máli sínu skorafci hann
á þá afc birta atkvæfci sín um þetta mál. f>á bar fram Mattei
kardínáli skjal mefc 266 undirskriptum. En á því voru samþykktir
allra greina í ræfcu páfans. Var þar skýrast fram tekifc um ver-
aldarvaldifc, og sagt, afc Rómabyskup mætti aldrei vera þegn neins
veraldlegs höffcingja; enn fremur var þver synjan sett gegn ráfcum
Ítalíukonungs yfir löndum páfans.
J>afc mega þó allir sjá, afc páfavaldifc kemst eigi feti framar
fyrir slíkar yfirlýsingar. Rómabúar og þegnar páfans, sem nú eru,
myndu þegar hverfa undir vald Viktors konungs, ef Frakkar eigi
sætu á verfci í Rómaborg, en hinir þóttust úr illri kví komast, er
lausir urfcu.
Franz konungur hýrist enn vifc í Rómaborg og þykist, eins og
páfinn, bífca betri daga. En svo skildist hann illa vifc þegna sína,
afc eigi er vant afc sjá, hvernig þeir myndu hyggja til þeirra um-