Skírnir - 01.01.1863, Qupperneq 71

Daninörk.
FRJETTIK.
73
Holtsetalandi, og gjöra því enga tálmun, ab þab land
og Láenborg verbi tekin inn í alríkislögin. — þar sem
þjóðverjar þykjast hafa vilnað Dönum í, er þeir lofuðu þeim að
skilja Sljesvík frá Holtsetalandi, nær það engum sanni. þýzka sam-
bandið gat ekki sleppt við þá neinum rjetti í því máli, því það átti
þar engan á. Brjefið frá Austurríki, 26. des. 1851, játar, að yfir-
lýsingar Danakonungs 7. sept. 1846 (um samband hertogadæmanna)
hafi eigi gjört ráð hans eða rjett á tilhögun landsmála í þeim lönd-
um, er liggja fyrir utan ráðasvið sambandsins, samþykki eður lofum
þess háðan, og viðaukabrjefið frá Prússastjórn (30. des. 1851) segir,
aö málefni Sljesvíkur, er eigi sje þýzkt land, beri eigi undir um-
ræður á sambandsþinginu. — þegar þann veg er fariÖ yfir samn-
ingana 1851—52, og niðurstaða þeirra borin saman við seinni kröfur
og seinni viðburði, sjest:
1, að konungurinn hefur í fullu lagafrelsi sett alríkisskipunina eptir
samkomulagi við hin þýzku stórveldi. Fyrir atfarahótan þýzka
sambandsins er Holtsetalandi og Láenborg hleypt aptur út úr
alríkislögunum, en þetta má í engan máta varða lagagildi þeirra
fyrir þá hluta ríkisins, er eigi eru sambandinu háðir.
2, að stjórn Danakonungs hefur eigi bundizt í annað um nýja al-
ríkisskipan, en vægja til fyrir ályktum sambandsþingsins 8. marz
1860 og 7. febr. 1861, og veita þingi Holtseta jafnan rjett við
ríkisþingið um löggjöf og samþykktir eður lagaleyfi ('Bevillings-
myndighed) í sameiginlegum málum.
3, að landstjórnarmál Sljesvikur, eður þar á meðal ákvæðin um
danska og þýzka tungu, eru ekki nefnd á nafn í samningunum
1851—52, enda ú þýzka sambandið engan rjett á þeim málum.
þetta er ágrip af röksemdaleiðslu Halls, og mega allir sjá, að hún
lýtur miður að beinum andmælum gegn úkærum þeirra Bernstorífs
og Rechbergs, en að hinu, að sýna, hvernig þeir hafi farið út fyrir
og rangþýðt samningana, einkum að því múli deilir um Sljesvík.
Seinna fóru skriptir milli þeirra Russels lávarðar. I brjefi dags. 20.
nóv, talar Russel mest um ásigkomulagið í Sljesvlk og þykist hafa
sönnun fyrir, að mikils sje ávant, að svo sje til skipað sem loforð
konungs hafi orðið að líta til; þar með heldur hann fram uppá-
stungum sínum og segir að Rússar og Frakkar hafi fallizt á þær,