Norðurljósið - 01.01.1971, Blaðsíða 62

62
NORÐURLJ ÓSIÐ
rigningu. Verkamennirnir urðu að hætta, og hann heyrði einn
þeirra segja, er þeir gengu brott: „Þarna fer brauðið og smjörið
hans Conkeys.“ Sjálfur hafði hann verið að biðja Guð um hjálp,
biðja um góðan ís, svo að hann gæti staðið við loforð sín og skuld-
bindingar. Ætlaði Guð að taka ísinn frá honum? Þetta var hörð
raun, sálarbarátta, sem lauk á þá leið, að hann samþykkti það, að
Guð tæki ísinn og gerði það, sem hann vildi.
Þegar Guð hafði fengið þetta algera samþykki mannsins á neyðar-
stund, tók veðrið að kólna, regnið breyttist í snjó, og snjórinn
blandaðist vatninu ofan á ísnum, og allt fraus í hellu. Aldrei fékk
hann annan eins ís og þá. Guð þurfti ekki að taka ísiiin hans, en
að fá vilja hans. Er svo var komið, gat Guð farið að nota þennan
mann. Hann lét hann stofna útgáfu smárita, sem hann dreifði ó-
keypis. Þau bárust víða um heim og fluttu með sér blessun Guðs
þeim til handa, sem fóru eftir boðskap þeirra.
Nýja testamentið geymir margar tilvitnanir, greinar, sem lúta
að vilja Guðs. Ég skal víkja að nokkrum þeirra.
Pétur postuli ritaði kristnum mönnum, að þeir eiga ekki að lifa
fyrir fýsnir manna, heldur fyrir vilja Guðs. Illar hvatir hverfa ekki
frá hverjum manni, sem snýr sér til Krists. Þeim hefir verið hlýtt
áður. Nú á ekki að gera það lengur, heldur hugsa um að gera vilja
Guðs.
í svipaðan streng tók Páll postuli, þegar hann ritaði Þessaloníku-
mönnum á þessa leið: „Það er vilji Guðs, að þér verðið heilagir.
Hann vill, að þér haldið yður frá frillulífi, að sérhver yðar láti sér
lærast að lifa hjúskaparlífi við konu sína eina, í heilagleika og heiðri,
en ekki í girndarbruna eins og heiðingjarnir, sem ekki þekkja Guð.
Og enginn veiti yfirgang eða ásælist bróður sinn í þeirri grein.
Því að Drottinn er hegnari alls þvílíks.“ (1. Þess. 4. 3.—6.).
Fátt sýnir betur niðurlægingarástand það, sem kristnin er komin
í, en einmitt siðferðisástand nútímans. Það er gott og gagnlegt að
rifja upp orð Páls í bréfi hans til Efeusmanna. „Frillulífi og óhrein-
leiki yfirleitt eða ágirnd á ekki einu sinni að nefnast á nafn meðal
yðar .... Því að það skuluð þér vita og festa yður í minni, að
enginn frillulífismaður eða saurugur (maður, sem klæmist, t. d.)
eða ágjarn — sem er sama sem að vera hjáguðadýrkari — á sér
arfsvon í ríki Krists og Guðs. Enginn tæli yður með marklausum
orðum.“ (Efes. 5. 3.—6.).