Norðurljósið - 01.01.1971, Blaðsíða 172

172
NORÐURLJÓSIÐ
við erum vanir. Áin hjá þorpinu er til margra nota, svo sem að
baða sig, þvo diska, þvott og taka þar drykkjarvatn.
Húsfreyjan eldaði fyrir okkur. Það var bæði hagur og óhagur.
Við græddum tíma til tungumálsnámsins, en við urðum að eta það,
sem hinir átu. Yfirleitt geðjaðist okkur maturinn vel, þótt við hefð-
um stundum viljað, að hann hefði verið matreiddur á annan hátt.
Við erum þakklátir fyrir það, að allan tímann, sem við dvöldum
þar, urðum við ekki veikir nema einn dag hvor.
Þessar sex vikur, sem við dvöldum í þorpinu, fór mestur tíminn
í það, að nema mál þeirra og menningu. Sumir indíánamir kunnu
tvö tungumál, sem gerði okkur kleift að nota spönsku til að komast
betur að máli þeirra. Drottinn hjálpaði okkur til að læra talsvert
mikið í málinu. En þetta er ekki svo að skilja, að við gætum vitnað
fyrir þeim, eftir sex vikur. Við höfðum meðferðis talplötur með
boðskap fagnaðarerindisins á þeirra máli. Þær gátum við spilað
fyrir þá. Sumir sýndu ákveðinn áhuga á fagnaðarerindinu. En
meðan við vorum þar, sáum við engan snúa sér frá myrkrinu til
ljóssins. Biðjið um það, þegar kristniboðar koma til að flytja þeim
boðskap fagnaðarerindisins, að margir frelsist. Nú sem stendur
eru þar engir trúaðir.
Er við vorum farnir frá Corosal, fengum við tækifæri til að fara
upp aðra á og heimsækja nokkra trúaða Choco’ menn. Það var
blessun að geta sótt samkomur þeirra og að fá tækifæri til að kenna
þeim orð Guðs. Það gat ég með aðstoð túlks.
Þaðan fórum við til hins enda Panama. Þar heimsóttum við stóra
ættkvísl, er telur um 50000 manns. Hún er nefnd Guayami. Þar er
ekki ferðast á bátum, heldur á hestum eftir ósléttum fjallgötum.
Húsin, maturinn, klæðnaðurinn, yfirleitt allir lífshættir þessa fólks,
er gerólíkt því, sem er hjá Choco’ fólkinu. Það býr ekki í þorpum,
heldur í einstökum húsum, sem eru dreifð um öll fjöllin. Þegar um
ei að ræða um 50000 manns, þá skapast þetta vandamál, hvemig
koma eigi fagnaðarerindinu til þeirra allra.
Þarna eru örfáir kristnir menn á tveimur stöðum eða svo. Lang-
flestir hafa aldrei heyrt fagnaðarerindið. Er ég horfði yfir þessa
fjallshryggi og gerði mér ljóst, að þarna væru enn þúsundir manna
að ráfa um í myrkri heiðninnar, varð það hjarta mínu sem áskorun
að leggja fram allt sem mitt er, til þess að þetta fólk og aðrir, sem
eins er ástatt um, fái að heyra fagnaðarerindið. Við gátum heimsótt