Andvari - 01.01.1930, Blaðsíða 113

Andvari
Um lestaferðir Borgfirðinga.
109
Stundum voru endar hankans hnýttir saman eða
hnútar settir á báða enda, til þess að hankinn gæti ekki
dregizt úr sárinu. Þessi hankalækning var orðin svo
rótgróin, að menn höfðu litla tilfinningu fyrir því, hve
hún var ljót og ruddaleg. Var meiri áherzla lögð á það
að lækna meiðsli en það, sem meira var um vert, að
gæta nægrar varúðar í því, að þau kæmu ekki fyrir.
Voru slæm reiðveri og slæmir reiðingar allt af orsök
í hinum miklu meiðslum á hestum. Hefir þetta í seinni
tíð breytzt mikið til hins betra.
Þegar það kom fyrir, að hryssur köstuðu í langferðum
þeim, sem hér ræðir um, var það tíðast að folöldin voru
skorin þegar á áfangastað. En næsta dag voru hryss-
urnar látnar bera sama þunga og þær höfðu áður haft,
hvort heldur það var maður eða klyfjar. Líka heyrði eg,
að sumir hefðu lagt folaldið ofan á milli og talið hryss-
unni ekki óhægara að bera það á baki en í kviði.
Aldrei hefi eg þó séð það gert.
Mjög gættu menn alls sparnaðar með járningu á
hestum í þá daga. Fóru sumir með hesta ójárnaða á
afturfótum í fyrstu vorferðir, helzt ef það voru ungir
hestar með harða hófa. Samt vildi það reynast svo, að
þeir þreyttust fyrr, enda var slíkur sparnaður aldrei tal-
inn búhnykkur. Hitt var vanalegra að krækja einhverju
undir, þótt lélegt væri, í fyrstu vorferðirnar. Þar átti
við máltækið: »Allt er betra en bert«. Annars fór járn-
ing hestanna alveg eftir hagleik húsbændanna. Varla var
svo »bagur« bóndi, (svo voru nefndir þeir ólægnustu),
að hann ekki smíðaði sjálfur undir hesta sína. Flestir
pottuðu skeifurnar bæði á tám og hælum. Undir áburðar-
hesta voru aldrei hafðar nema fjórboraðar skeifur, sem
voru með »hestskónöglum«. Hestskónaglar voru slegnir
til í löð, og hafðir með stórum haus.