Eimreiðin - 01.10.1923, Side 9

eimreiðin
VILHJÁLMUR MORRIS
265
á hár og mjög þykkhærður, nefið beint, augun móleit og
munnurinn einkar fríður og smáfeldur. Við héldum fastlega
hóp í fyrstu og heimsóttum nær enga, því að okkur gast að
fáu í Oxford. Kallaði M. bæinn miðaldastað og Oxford hafa
sama svip sem hún haft hefði í fjórar aldir: húsaþyrpingar
með ísgrá þök, hlykkjótt stræti og hljómandi bjöllur. Þó var
þar þá lítið eftir af miðalda///7nw, því hinar nýju byltingar réðu
að mestu hugsunarhætti eldri manna og yngri; skyldi þá leggja
járnbraut gegnum borgina, og var um það deilt mjög um þær
mundir svo ekki mátti á milli sjá«.
Enn segir hann svo:
»Kennslan var öll í ómynd og skeytingarleysi við okkar
deild, enda gátum við sagt, og einkum Morris, eins og Gibbon
sagnfræðingur segir um sig: »Eg kom víðlesnari þangað en
doktor og heimskari en heima alinn smásveinn*. Morris var
ákaflyndur mjög, leikinn og harðger, en gætti sín ekki, hlífð-
ist hvergi við; við skylmingar gekk hann berserksgang svo
ýmsir hlutu kúlur að kemba. Fæstir vissu fyrst lengi hvað f
honum bjó, enda var hann að eðli heldur dullyndur. Heyrari
hans í deildinni gaf honum í vitnisburðarbók sinni þann hróð-
ur, að hann mætti fremur ódælan kalla, enda sýndi hann eng-
ar sérlegar gáfur, en þó félli honum létt að fylgja ákveðnu
námi. En hið sanna var — segir B. ]. — að M. hafði þegar
lesið sæg af bókum og var allra manna næmastur og minn-
ugastur. Hitt var það, að hann hafði ávalt afgangs tíma, eða
svo sýndist oss, einkum til þeirra skemtana, er hugur hans
stóð til, svo sem smáferða og veiðibragða. Hann fann óðara
á sér, hvað hann skyldi lesa og Iæra og hvað ekki«.
Margt fleira segir hinn nefndi fóstbróðir um Morris, er
síðar kom betur fram. Þykir mér það alt merkilegt, sem hann
segir, enda er það minna en æskilegt hefði verið. Má nú fara
fljótt yfir sögu alllangan kafla af æfi skáldsins eða þangað til
1865. Það er listanámssaga Morrisar. En hún er margbrotin
og svo saman ofin við sögu fóstbræðra hans, að erfitt er að
aðgreina sem þyrfti. Hinn ráðríkasti allra vinanna, sem í Ox-
ford bundust félagsskap, var Danfe Rossetti, jafn nafnfrægur
sem skáld og málari. Varð Morris, sem aðrir fyrst lengi, að
láta hann ráða öllum hugsjónastefnum. En ekki var það eðli