Eimreiðin - 01.10.1923, Page 65

EIMREIÐIN
SIGURINN
321
æptu fagnaðaróp í salnum. Frá efstu svölunum heyrðist ein-
hver hreyfing, skrjáf í silkikjólum og veikt glamrið í mittis-
keðjum, knýttum gullnum bjöllum. Shekar stóð upp úr sæti
sínu og gekk burt úr höllinni.
Það var myrkt af nóttu nýmánans. Skáldið Shekar tók
handrit sín ofan úr hyllunum og hrúgaði þeim á gólfið. Sum
þessi handrit voru af elstu kvæðunum hans, sem hann hafði
næstum gleymt. Hann rendi augunum yfir blaðsíðurnar og las
kafla hér og þar. Honum fanst það alt vera fátæklegt og
einskis nýtt, — eintóm orð og barnalegt rím!
Hann tók handritin og kastaði þeim, hverju á fætur öðru,
í eldsþróna, þar sem eldur skíðlogaði, og sagði um leið: »Þér
fórna eg þessu, ó, fegurð mín og funi! Þú hefir brunnið í
hjarta mér öll þessi fánýtu ár. Væri líf mitt klára gull, kæmi
það út úr deiglunni skírara en áður, en nú er það að eins
troðinn grassvörður, og ekkert er eftir af því nema þessi
handfylli af ösku«.
Það leið á nóttu. Shekar opnaði glugga sína upp á gátt.
Hann breiddi á sængina sína hvítu blómin, sem hann elskaði
og flutti inn í svefnherbergið sitt alla lampana, sem til voru í
húsinu og kveikti á þeim. Því næst blandaði hann hunangi
safann úr eiturjurt einni, drakk þetta og lagðist til hvíldar.
Veikt glamur í gullbjöllum heyrðist í ganginum framan
við dyrnar, og höfgur ilmur barst inn í- herbergið með and-
varanum að utan.
Skáldið lá með aftur augun og mælti: »Drottning mín,
hefir þú nú að lokum aumkvast yfir þjón þinn og komið á
fund hans?«
Vndisleg rödd svaraði: »Skáld mitt, eg er komin«.
Shekar opnaði augun — og sá konu standa við rúmið.
Honum förlaðist sýn. En honum fanst endurminningin um
skuggann, sem hann hafði ætíð geymt sem helgidóm í hjarta
sínu, koma fram í dagsbirtuna á síðasta augnabliki og stara
á sig.
Konan sagði: »Eg er Ajita konungsdóttir*.
Skáldið settist upp í rúminu með miklum erfiðismunum.
Konungsdóttirin hvíslaði í eyra hans: »Konungurinn hefir
21