Iðunn - 01.06.1884, Blaðsíða 12

74 Björnstjerne Björnson :
þorbjörn var í vandræðum með að losa hestinn al-
veg frá vagninum; hann þurfti manns-hjálpar, en
hann gat ekki af sér fengið að biðja þennan garm að
rétta sér hjálparhönd; enda var Áslákr illa útlítandi;
fötin hans voru út ötuð úr skurðinum; á höfðinu
hafði hann afgamlan »blank«-hatt, og stóð hárið ó-
greitt í lýjum niðr undan hattinum ; og þótt andlitið
væri að vísu enn ið sama sem til forna, þá lék þó
sífelt eitthvert bros á því, og augunum lygndi hatin
nú enn meir aftr, svo að hann hallaði höfðinu lítið
eitt aftr og hálf-gapti, þegar hann horfði á einhvern.
Allir andlitsdrættir voru orðnir fjörlausir, og líkam-
inn allr slyttulegr; því að Áslákr var drykkfeldr.
þorbjörn hafði séð hann oft áðr, en það lét Áslákr
:'sem hann vissi ekki. Hann hafði verið landprang-
ari og flækzt um alt héraðið, og var hann oft þar
að hitta, sem glaumr og svall var á ferðum ; því að
hann kunni margar vísur að kveða og vel sögur að
segja, og fékk þá brennivín að skemtunar launum.
þannig hafði hann nú verið 1 brúðkaupinu á Norðr-
Haugi; en eftir því sem þorbjörn komst síðar að,
þá hafði honum þótt ráðlegast að hafa sig á brott
nokkra hríð, eftir að honum að vanda hafði tekizt
að etja nokkrum saman, þar til úr því urðu áflog í
illu, og var þá að því kornið að hann féngi sjálfr að
kenna á knefum þeirra, sem hann hafði spanað upp.
»það er eins gott að binda klárinn við vagninn, eins
og að leysa hann frá,« sagði hann nú við þorbjöru ;
»þú verðr þó, hvort sem er, að fara upp að Norðr-
Haugi, til að fá mannhjálp.# þorbirni liafði sjálfum
dottið sama í hug, en ekki fengið af sér að ráða það
við sig. »það er fjölment boð þar,« sagði hann.—-
»Já, því er líka mannval gott til lijálpar þar,« svar-