Iðunn - 01.06.1884, Blaðsíða 60

122 Björnstjerne Björnson:
þér fyrir síðast!«— »f>akka þór sjálfum.« Svo hcils-
aði hann konunni á sömu leið og sagði: »þökk fyrir
síðast.« — »þakka þér sjálfum,« sagði hún, en leit
heldr ckki upp. þorbjörn kom á eftir og heilsaði
á sömu leið eins og faðir hans; Sæmundr kom nú
síðast til Sigrúnar; hún var sú fyrsta, sem hann
leit framan í. Hún leit einnig upp á hann og
gleymdi alveg að þakka fyrir síðast. I því kom
þorbjörn að; hvorugt þeirra sagði neitt, þau tókust
í hendr, en laust, hvorugt leit upp og hvorugt þéirra
gat hreifzt úr sporunum. — »það verðr víst allra-
blessaðasta veðr í dag,« sagði Karen á Sunnuhvoli
og hvarflaði augum frá einum stað til annars. Sæ-
mundr varð fyrir svörum : »0 já; þéssi vindr skefr
burtu skýbólstrana.« — »það er bærilegt fyrir kornið,
sem stendr og þarfnast þurks,« sagði Ingibjörg í
Grenihlfð, og fór að dusta af treyju Sæmundar á
bakinu, líklega af því að hún hefir hugsað það væri
ryk á honum. — »Drottinn hefir gefið okkr gott og
blessað ár; en það getr nú brugðið til beggja vona
með að ná öllu vel hirtu inn,« sagði Karen á Sunnu-
hvoli og gaf þeim auga þorbirni og Sigrúnu, sem
enn stóðu grafkyrr í sömu sporum. »það er nú undir
mannaflanum komið,« sagði Sæmundr og suéri sér
að honni, svo að hún gat ekki vel séð þangað, sem
hún vildi; »ég hefi oft hugsað um,Jað tvö heimili
gætu verið í samlögum ; þá gengi víst betr.« — »það
gæti nú samt staðið svo á, að báðir vildu nota
þurkinn í einu,« sagði Karen og færði sig til hliðar.
— »Satt er það,« sagði Ingibjörg og færði sig fast
að hlið manni sínum, svo að Karen gat enn ekki
séð þangað, sem hún vildi; »en sumstaðar verðr fyrr
fullþroskað á ökrum, heldr en annarstaðar; þið á