Iðunn - 01.06.1884, Blaðsíða 73

Sigrún ú Sunnuhvoli. 135
Jpau óku nú leiðar sinnar ; — þau fóru hægt; dá-
lítill reykmökkr þirlaðist upp umhverfis þau; kvöldsóliu
skein glatt; við hliðina á vaðmálsfötum hans blikaði
á silkiklútinn hennar;—svo hurfu þau fyrir leiti.
-----]peir feðgar géngu lengi þegjandi. Loks tók
þorbjörn til máls : »Eg er hræddr um, að hann komi
seint aftr,« sagði hann. — »|>að er og líkast til
bezt,« hélt Sæmundr, »þegar maðr hreppir ekki
auðnu á ættjörðu sinni;« og héldu þeir svo á fram
þegjandi aftr um hríð. »Nú förum við fram hjá
hvciti-akrinuin,« sagði þorbjörn. — »Við getum
skoðað hannn á hoimleiðinni,« svaraði Sæmundr, og
héldu þeir svo á fram. þorbirni var ekki um að
spyrja, hvert ferðinni væri heitið ; því að nú fóru þeir
út fyrir landamerki Grenihlfðar.
N i u n d i k a p í t u I i.
Suttormr á Sunnuhvoli og kona hans höfðu þegar
matazt, þá er Sigrún kom inn lafmóð og kafrjóð.
»En gæzkan mín góð, hvar hefirðu verið?« spurði
móðir hennar. — »Eg varð eftir með Ingiríði,«
sagði Sigrún og stóð á gólfiuu og tók af sér klútana.
Faðir hennar fór að skygnast upp í skáp eftir bók.
»Hvað gátu þið haft að tala um allan þennan óra-
tíma?« — »Og — ekki um neitt.« — »Jpá hefði þér
verið betra að vera okkr samferða frá kyrkjunni,
barnið mitt!« sagði móðir hennar aftr og stóð upp
og tók fram mat handa henni. Sigrún settist niðr
að matnum og móðir hónnar andspœnis henni. »það
hafa ef til vill verið fleiri, sem þú talaðir við ?« spurði
móðir henuar. »Já, það' vóru margir,« sagði Sigrún.