Iðunn - 01.06.1884, Blaðsíða 54

116 Björnstjerne Björnson :
með þig,« sagði hún; »þér er til einskis að vera að
elta mig.« Bn hann elti hana, og þannig kom það
til, að hún varð þó loksins að standa við og heyra,
hvað hann sagði. Hann var nógu fríðr sýnum, en
þegar hann ekki sagðist geta lifað án hennar, þá
var það nóg til að fæla hana burt frá honum. Hann
vandi þangað komur sínar og var á snuðri kring um
allan bæinn, en hún kom ekki út; hann stóð fyrir
utan glugga hennar á nóttunni, en hún lét ekki sjá
sig; hann hótaði að kála sór, en Karen vissi sínu
viti. Tók hann þá að drekka aftr. — »Varaðu þig;
það er djöfulsins tálsnara alt saman,« sagði gamli
lénsmaðrinn. Svo einn góðan veðrdag stendr hann
inni á miðju gólfi í herberginu hennar ; enginn vissi,
hvernig hann hafði farið að komast þangað. »Nú
ætla ég að drepa þíg,« sagði hann. — »Gjörðu það
ef þú þorir!« sagði hún. Bn svo fór hann að gráta
og sagði, það stæði í hennar valdi, að gjöra alminni-
legan mann úr sér. »|>ú ættir þá að geta setið á
þér eitt missiri að drekka ekki,« sagði hún. Og
hann sat á sér í missiri. »Trúir þú mér nú ?« spurði
hann. #Ekki fyrri en þú hefir haldið þér frá öllum
glaumi og solli í missiri.« Hann gjörði það. »Trúir
þú mér nú ?« spurði hann. »Ekki nema þú farir nú
og ljúkir við lærdóm þinn.« Hann gjörði þetta, og
árið eftir var hann útlærðr prestr. »Trúir þú mér
nú ?« spurði hann, og var þá í hempu og með kraga.
»Nú vil ég heyra þig prédika guðs-orð nokkrum sinn-
um,« sagði Karen. Og það gjörði hann, flutti hreint
og klárt guðs-orð, oins og góðum guðsmanni samir;
hann talaði um breyzkleik sjálfs sín, og lrve létt
það væri að sigra, þegar maðr væri einu sinui byrj-
aðr, og live gott guðs-orð væri, þcgar maðr kæmist