Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Qupperneq 18

10
með guði og horfið, af því að guð hafi numið hann burt.
Vegna ummæla þessara varð Enok afarmildls metinn af
Gyðingum og um hann mynduðust allskonar sagnir. Er
hann í þeim gerður að spekingi, spámanni og yfirbótarprje-
dikara, sem spáir um framtíðina, opinberar leyndardóma,
heitir rjettlátum sælu, en segir fyrir hin hræðilegu afdrif, er
biði föllnu englanna og forhertra syndara.1)
1) Rímur um Enok orti Jón prestur Magnússon á Laufási, eitt af
merkustu skáldum vorum á 17. öldinni. Eru 3 handrit til af rímum
þessum í safni J. Sig. í Lbs. (nr. 339, 451 og 645, öll í 4 blaða broti)
og heita þær: »Nokkur rímna erindi út af þeim nafnfræga patríarka
Enok, sem uppnuminn var til liimins«.
Sýna rímur þessar, að einnig íslendingum hefir þótt mikið til
Enoks koma. Ekki gat sjera Magnús þó þekt Enoksbækur síðgyðing-
dómsins, eins og eftirfarandi lýsing á sögu þeirra bóka ber með sjer.
Enda minnast rímurnar sjálfar á heimildir liöfundar, svo ekki getur
verið um að villast. Er þar meðal annars komist svo að orði:
»Litinn þált úr Gensis greinum
greini jeg þann, er Móses skaldar,
af guðs háleitum ástvin einum,
yfirtaks palrón fyrstu aldar.
Enok hjel sá aldar blómi,
frá Adam fyrstum sjöundi liður,
fylgdi honum mikill frægðarljómi,
fagurt skein sá Jareds niður.
Stutta æfi og stórveglega
stoltur maður á jörðu þreyði,
blessunar þræddi beinstu vega,
byrsælt hrepti vænsta leiði.
Frá móður hnjánum var hann svo vígður
vegsamlega með tignu nafni,
trú og kristindóma drýgður,
drottins barna frægur jafni.
Eins og vatnsskírn vorum högum
veitir sömu tignargæði,
Adam lifði á þeim dögum,
sem Enok skyldi læra fræði.
Postulinn Júdas prjedikað hefir
um prýði Enoks í brjefs síns orðum,
og grein þá ekki í gátu vefur,
um guðs dóm spáði Enok forðum.