Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Síða 44

36
verða, vængir lians, slórir og smáir, höfuð hans og búkur
(11, 36.-46.). Hvarf þá höfuðið, sem eftir var, en smávæng-
irnir tveir, sem enn voru eftir, náðu völdum. En skamm-
vinn varð þeirra stjórn og urðu þeir einnig afmáðir. Var þá
allur bukur arnarins brendur (12,1,—3.). Esra biður nú um
skýringu á því, er fyrir hann hafði borið og fær svofelda
þýðingu alls þess, er hann hafði sjeð í sýninni. Örninn merkin
fjórða heimsveldið, sem Daníel fekk vitneskjuna um í sýn.
Vængirnir tólf merki tólf konunga, er hefjast muni til valda
hver á eftir öðrum. Eigi næstfyrsti konungurinn að ríkja
lengur en nokkur hinna. Röddin kom út úr búk arnarins,
en ekki frá höfði hans, og merki það að óstjórn muni koma
upp á miðjum valdatíma þess rikis, er þá hefði yfirráðin;
muni ríkinu mikil hætla búin, en þó halda völdum. Undir-
vængirnir merki 8 konunga, er hefjast muni til yfirráða en
aðeins skamman tima með völdin fara. Muni tveir hinir sið-
ustu koma fram á sjálfum endalokatimanum. En höfuðin
þrjú merki 3 óguðlega konunga, er hinn hæsti muni hefjast
láta á jörðunni. Sjeu þeir nefndir höfuð arnarins, þar eð hin
guðlausu heimsyfirráð nái hámarki sínu undir stjórn þeirra.
Eigi einn af konungum þessum að deyja kvalafullum dauða
á sóttarsæng. Annar þeirra tveggja, sem þá sjeu eflir, eigi að
falla fyrir sverði hins, en sjálfur eigi sá, sem siðast riki einn-
ig að falla fyrir sverði á endalokatimanum (12, 4.—30.). Þá
er Ijónið, sem boðaði erninum fall hans. Merki það Messías,
en hann hafi hinn hæsli varðveitt til endalokatímans. Muni
Messías ávita konungana fyrir ilsku þeirra og eyða þeim
(12, 31.—34.). Esra er boðið að rita í bók það, sem hann hafi
sjeð, og varðveita bókina á leyndum slað (12, 35.—39.). Pví
næst hughreystir Esra lýðinn og fullvissar menn um, að
hinn hæsti lrafi ekki gleymt þjóð sinni, ísrael (12, 39.—51.).
Sjölla vitrunin (13, 1.—58.). Enn dreymir Esra draum.
Sjer liann í sýn upp úr hafinu slíga eins og mannsmynd.
Barst maður þessi á skýjum himins. Alt skalf fyrir augna-
tilliti hans og við að heyra röddu hans bráðnaði alt, eins
og vax í eldi. l’á sjer sjáandinn mannfjölda ótölulegan, er
safnast saman til þess að hevja stríð við þennan mann, sem
kom upp úr hafinu. Berst maðurinn við mannfjöldann og
eyðir honum, þó ekki með vopnum, heldur með eldi og of-
viðri, sem framgengur af munni hans. Þegar þessum óvina-
skara hefir verið eylt, sjer sjáandinn aftur mannfjölda. Eru
það friðsamir menn, sem maðurinn býður að koma til sín.