Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Síða 54
46
in á náð guðs og miskunnsemi alls ekki horfin á siðgyðing-
dómstímabilinu. Það sýna bænir um miskunn og langlyndi
frá þessum tíma. Má í þvi sambandi bæði benda á bænina
i 9. kap. Danielsbókar1) og þessa fögru bæn i 4. Esrab. 8,
20. nn.:
»20 Ó, drottinn, þú sem að eilifu
dvelur í hæstu liimnum;
híbýli þín eru á hæðum.
21 Hásæti þitt er hafið yfir ímyndun vora
og dýrð þín er ofar skilningi vorum.
Frammi fyrir þjer standa herskarar (himinsins) titrandi,
og breytast í eld og storm að orði þínu.
22 Orð þilt stendur stöðugt
og boð þín breytast ekki,
23 skipanir þinar eru strangar
og lögin hræðileg.
Tillit þilt þurkar upp djúpin,
og fjöllin bráðna fyrir reiði þinni.
En trúfesti þin varir að eilífu. —
24 Heyr röddu þjóns þíns,
hneig eyra að bænum skepnu þinnar,
og hlýð á orð mín!
23 f*vi að meðan jeg lifi verð jeg að tala
og svara meðan jeg fæ skilið. —
2r' Ó, lit eigi á syndir þjóðar þinnar
heldur á þá, sem hafa þjónað þjer í sannleika.
27 Lít eigi á athæfi guðleysingjanna,
heldur á þá, sem i pyndingum hafa haldið sáltmála þinn.
28 Hygg ekki að þeim, sem gengið hafa krókótta vegu frammi
fyrir þjer,
heldur minstu þeirra, sem fúsir viðurkendu ótta þinn.
29 Tortim þeim eigi, sem lifað hafa eins og skepnur,
heldur lít til þeirra, sem dásamlega kendu lögmál þitt.
30 Ver þeim eigi reiður, sem taldir eru villidýrum verri,
heldur elska þá, sein jafnan hafa sett traust sitt á dýrð þína«.
2. Fjarlœgð guðs.
Alt stefnir i þá átt á siðgyðingdómstímabilinu, að fjarlægja
guð sem mest heiminum. I’að er tilfinningin fyrir hátign guðs
og heilagleika, sem þar kemur fram, meðvitundin um að
1) 3 nn.