Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Qupperneq 57

49
samlegra afskifta hins almáttuga í framtíðinni. En á yfir-
standandi tíma liugsuðu Gyðingar sjer stjórnað frammi fyrir
guði fremur en af honum sjálfum. Þeir hugsuðu sjer guð
afskiftalitla eða nær afskiftalausa veru, óendanlega fjarlægan
heiminum. Djúp var milli guðs og heimsins. Hinn heilagi
og máttugi guð ísraels var of hátt hafinn yfir heiminn til
þess að hafa nein bein afskifti af honum sjálfur. Hann er
»hinn aldraði« og situr í dýrðarhásæti sinu i hinum hæsta
himni, þar sem bústaður hans er. Hann er hinn eilífi, dýrð-
legi, en ægilegi dómarinn, hinn mikli og ógurlegi 'guð.1)
Lýsa opinberunarritin honum viða, en merkuslu lýsingarnar
eru í Daníelsbók 7. kap., 1. Enoksb. 14. kap., í 3. bók Sibyllu-
spánna og í 2. Enoksb. 39. kap.
Daníel lýsir honum á líkingamáli sínu á þessa leið: »Klæði
lians voru hvít sem snjór og höfuðhár hans sem hrein ull;
hásæti hans var eldslogar og hjólin undir þvi eldur brenn-
andi. Eldstraumur gekk út frá honum; þúsundir þúsunda þjón-
uðu honum ogtíþúsundir tíþúsunda stóðu frammi fyrir honum«.
Lýsingin í 1. Enoksb. er þannig:
»14 17 Og gólfið var úr eldi og yfir þvi voru eldingar og
farbrautir stjarnanna, og loftið var einnig logandi eldur. 18 Og
jeg leit upp og sá þar hásæti eitt afarhátt. l3að leit út eins
og það væri úr krystalli, og hjólin undir því voru sem skín-
andi sól, og litu út eins og kerúhar. 19 Fram undan hásæt-
inu runnu straumar brennandi elds, svo að jeg þoldi ekki að
horfa á það. 20 Hinn mikli og dýrðlegi sat í hásætinu og
klæði hans skinu bjartar en sól og voru hvitari en nokkur
mjöll. 21 Enginn englanna gat komið inn og horft á andlit
hans sakir mikilfengis hans og dýrðar og ekkert hold mátti
hann augum lita. 22 Eldslogi brennandi var alt í kring um
hann og frammi fyrir honum var mikill eldur, svo að eng-
inn þeirra, sem i kring voru gat nálgast hann. Tíþúsundir
tiþúsunda stóðu frammi fyrir honum, þótt hann þyrfti eink-
is ráðgjafa. 23 Og hinir háheilögustu, sem voru næstir hon-
um, viku eigi frá honum á nóttunni nje yfirgáfu hann. 24 Og
alt til þessa hafði jeg legið flatur fram á ásjónu mína titr-
andi. Og drottinn kallaði á mig með eigin vörum, og sagði
við mig: Kom þú hingað, Enok, og heyr orð mín«.
Þá er lýsingin í Síbylluspánum svofeld:
1) Dan. 9, 4.
7