Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Page 59
51
En í 39. kap. 2. Enoksbókar stendur:
»39 *Ó, börnin mín elskuleg! Heyrið áminningu föður
yðar samkvæmt vilja drottins.
2 Jeg var látinn koma til yðar í dag til þess að birla yður
ekki af vörum mínum heldur af vörum drottins, alt það,
sem er og var og mun verða alt til dómsdags.
8 Því að drottinn ljet mig koma til yðar. Þjer heyrið þvi
orð af vörum mínum, af vörum manns, sem er mikill gerð-
ur yðar vegna, en jeg er einn, sem sjeð hefi ásjónu drolt-
ins. Hún skýtur gneistum og brennir eins og glóandi járn
úr eldi.
4 Þjer lítið nú í augu mjer, augu manns, sem er mikill
fyrir yðar sjónum, en jeg heíi sjeð augu drottins skinandi
eins og geisla sólarinnar. Þau fylla augu mannsins með ótta.
6 Þjer sjáið nú, börnin mín, liægri hendi manns, sem
hjálpar yður, en jeg hefi sjeð hægri hendi drottins fylla
himininn, þegar liann hjálpaði mjer.
6 Þjer hafið sjeð ummál verka minna likt og yðar eigið,
en jeg heii sjeð fullkomið og ótakmarkað ummál drotlins,
sem er óendanlegt.
7 Þjer heyrið orð af vörum minum eins og jeg heyrði orð
drottins lík og óþrjótandi þrumuveður úr æðandi skýjum«.
Hugmyndir síðgyðingdómsins um íjarlægð (transscendens)
guðs komu ekki aðeins fram í því, hvernig þeir gerðu sjer
grein fjTrir stjórn heimsins, heldur einnig í þvi, hvernig orðum
var hagað, þegar talað var um guð. Þvi að eiginnafn guðs,
Jahve, var skoðað of heilagt til þess að það mætti nefna,
nema aðeins í liinni prestlegu blessan1) við muslerisþjón-
usluna í Jerúsalem. Við guðsþjónusturnar í samkunduhús-
unum var bannað að nota það. Við ritningarlesturinn var í
þess stað selt Adonaj, sem þýðir drottinn. Opinberunarritin
nefna aldrei Jahvenafnið, en í stað þess nola þau: »Guð«,
»hinn hæsti«, »hinn aldraðk, »drottinn«, »drottinn himnanna«,
»drottinn andanna«, »hinn almáttugi«, »heilagi«, »skapari« o. s.
frv. Einnig kemur þar fyrir heitið »orðið« (ó Áóyog) um Guð2).
3. Sjerstaða guðs til Gyðingaþjóðarinnar.
Föðurheitið á guði er í opinberunarritunum notað í sömu
merkingu og i gamla testamentinu, til þess að tákna sjer-
1) 4. Móseb. 6, 24. nn.
2) Hf. Móse 8, 5.