Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Síða 70

62
alls konar ávextir. Rætur þess eru í garðinum við enda
jarðar. 5 Og Paradís er á milli hins forgengilega og óforgengi-
lega1). Og tvær lindir koma upp og í þeim rennur fram
hunang og mjólk og úr lindum þeirra rennur fram olía og
vin, og þær greinast i fernt og renna í kring með hægum
straum 6 og renna niður í aldingarðinn Eden, milli hins for-
gengilega og óforgengilega. Þaðan renna þær áfram eftir
jörðunni og renna í sínum hring alveg eíns og önnur vötn.
7 Þar er ekkert ófrjósamt trje og sjerhver staður er blessað-
ur. 8 Og þar eru þrjú hundruð mjög bjartra engla, sem gæta
garðsins og þjóna guði alla daga og stundir með óaílátan-
legum inndælum söng og raustum, sem aldrei þagna. Og jeg
sagði: Hversu inndæll er þessi staður! Og mennirnir sögðu
við mig:
ö 1 Þessi staður, ó Enok, er íyrirbúinn hinum rjettlátu,
sem þola alls konar móðganir af hendi þeirra, sem reita
sálir þeirra til reiði. Þeim, sem snúa augum sínum frá rang-
læti og dæma rjettláta dóma, sem gefa hungruðum brauð
og skýla nakinn mann klæðum, reisa hinn fallna og hjálpa
munaðarleysingjum, sem beittir eru ranglæti; þeim, sem
fram ganga lýtalausir fyrir augliti drottins og þjóna honum
einum. Þeim er fyrirbúinn þessi staður til eilífrar arfleifðar.
ÍO 1 Og mennirnir tveir leiddu mig upp að norðurhlið-
inni og sýndu rnjer þar mjög hræðilegan stað, 2 og voru þar
alls konar pinslir. Þar var óttalegt myrkur og skuggalegt
mjög, þvi að ekkert Ijós er þar, heldur hálast sífeldlega upp
dimmleitur eldur. Eldlegt fljót hrýst þar fram, og á þessum
stað er alstaðar eldur og alstaðar frost og ís, þorsti og skjálfti,
3 þar eð fjötrarnir eru mjög harðir og englarnir óttalegir
og miskunnarlausir. Þeir bera ægileg vopn, miskunnarlaus
kvalatæki, og jeg sagði: 4 Vei, vei, hversu hræðilegur er þessi
staður! Og mennirnir sögðu við mig: Þessi staður, ó Enok,
er fyrirhúinn þeim, sem smána guð. Þeim, sem á jörðu
fremja synd gegn náttúrunni, sem er barna-spilling að sið
Sódómita, galdrar, gjörningar og djöfullegur töframáttur.
Þeim, sem hrokast upp af vondum verkum sinum, 5 stuldi,
ljrgum, rógi, öfund, hatri, saurlifi, morði. Og þeim, sem bölv-
aðir stela sálum mannanna. Ef þeir sjá fátæka menn, þá
taka þeir eigur þeirra og auðgast sjálfir af og gera þeim
rangt til sakir eigna annara manna. Þeir láta hinn snauða
1) P. e. á enda jarðar.