Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Qupperneq 92

84
uðu á eyðimörkinni, 10T og eftir hann bað Jósúa fyrir ísrael
á dögum Akans; 108 og Samúel á dögum Sáls, og Davíð
vegna plágunnar,1) og Salómó vegna þeirra, sem biðja
(áttu) í helgidóminum; 109 og Elía bað fyrir þeim, sem
regnið fengu og fyrir hinum dauða, að hann mætti lifa;
110 og Hiskía fyrir K7ðnum á dögum Sanheribs, og margir
aðrir fyrir mörgum. 111 Ef hinir rjettlátu bafa því beðið fyrir
hinum óguðlegu nú, þegar spillingin vex og ranglætið blómg-
ast, hvers vegna verður það ekki svo líka þá?
112 Og hann svaraði mjer og sagði: I3essi öld er ekki end-
irinn. Dýrð guðs dvelur ekki stöðugt i henni (þ. e. öldinni).
Þess vegna hafa hinir sterku beðið fyrir hinum veiku.
113 En dagur dómsins verður endir þessarar aldar og upp-
haf hinnar eilífu aldar, sem koma á, en þar er
114 spillingin liðin hjá,
veikleikinn útrekinn,
trúleysið upprætt;
en rjettlætið vaxið upp
og trúfestin komin í blóma.
1,5 Því mun enginn maður þá geta aumkað þann, sem
sakfeldur er i dóminum, nje yfirbugað þann, sem sigrað
hefir«.
§ 9. Lögmálsmælikvarðinn.
1. Óskeikull mœlikvarði.
Lögmálið var mælikvarðinn, sem hver og einn meðal
Gyðinga mældi sig á. Og farið var á þessu tímabili að lita
alt öðrum augum á lögmálið en spámennirnir höfðu gert.
Lögmálið var orðið að ytri, óskeikulum mælikvarða. Hver
Gyðingur leit á ritningarorðið sem fullgildan leiðarvísi og
mælikvarða af guði gefinn. Og sú skoðun myndast, að lög-
málið væri orðið til á þann hált, að hverju einasta orði
þess mætti treysta, að lögmálsákvæðin væru öll innblásin og
fyrirmæli lögmálsins því algerlega óskeikul. Skoðun þessi á
innblástrinum kemur fram i 4. Esrabók. Þar er lýsing á
þvi, hvernig Esra var opinberað alt innihald gamla testa-
mentisritanna, sem brunnið höfðu þegar Jerúsalem hafði
verið eyðilögð, og auk þess 70 rita annara, sem leynd áttu
1) Sbr, 2. Sam. 24, 15. nn.