Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Qupperneq 98

90
sögðu: Vjer biðjum þig Míkael, höfðingi vor, fl}fltu oss frá
þeim, því að vjer getum ekki dvalið hjá vondum og heimsk-
um mönnum, því að ekkert gott er í þeim, heldur hvers
konar ranglæti og ágirnd. 4Vjer sjáum þá aldrei taka sjer
gott verk fyrir hendur. En þar sem morð eru framin, þar
eru þeir mitt á meðal, og hvar sem er saurlífi, hórdómur,
þjófnaður, rógburður, meinsæri, öfundsýki, ofdrykkja, þrætur,
öfund, mögl, baktal, skurðgoðadýrkun, goðspár og því um
líkt, þá vinna þeir slík verlc og önnur þaðan af verri. 5 Þess
vegna biðjum vjer um að mega yfirgefa þá. Og Míkael sagði
við englana: Bíðið þar til jeg hefi fengið að vita lijá drotni,
hvað verða muni.
14 1 Þá þegar fór Míkael burt og dyrunum var lokað.
Og hljóð heyrðist líkt og þruma. 2 Og jeg sagði við engilinn:
Hvaða hljóð er þetta? Og hann sagði við mig: Míkael er
einmitt nú að fara með verðleika mannanna fram fyrir guð.
15 1 Nú þegar steig Míkael niður, og hliðið opnaðist, og
hann kom með oliu. 2 Og hann fvlti með olíu körfur engl-
anna, þeirra sem komu með fullar körfur, og sagði: Farið
með þetta. Launið vinum vorum hundraðfalt, og þeim, sem
með erfiði hafa unnið góð verk. l5ví að þeir, sem sáðu góðu,
uppskera líka gott. s Og hann sagði líka við þá, sem komu
með hálftómu körfurnar: Komið þið líka hingað. Takið við
launum samkvæmt því, sem þjer komuð með og fáið börn-
um mannanna.
16 1 Og hann sneri sjer við og sagði líka við þá, sem
ekkert höfðu komið með: Þannig mælir drottinn: Verið ekki
daprir á svip og grátið ekki, en yfirgefið þó ekki börn
mannanna. 2 En úr þvi að þeir reittu mig til reiði með
verkum sínum, þá farið og gerið þá öfundsjúka, reiða og
hatursfulla gegn þjóð, sem ekki er þjóð, gegn þjóð, sem
engan skilning hefir. 3Auk þessa skuluð þjer enn fremur
senda út kálorminn, vængjalausu engispretluna, mjeldöggina,
venjulegu engispreltuna og hagl með eldingum og reiði, og
refsið þeim þunglega með sverði og dauða, og börnum
þeirra mcð illum öndum. 4 Því að þeir hlýddu ekki á raust
mína, eða hirtu um boð min nje fóru eftir þeim, heldur
fyrirlitu þeir boð mín, og voru ósvífnir við prestana, sem
boðuðu þeim orð mín«.
En þótt þessi skoðun á verðleikum verkanna sje almenn
á þessu tímabili og komi víða fram í opinberunarritunum,
eru þó undantekningar frá þessu. Það eru ritin tvö, Himna-