Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Side 100

92
útvöldu þjóðar. Þess vegna var vantrúin talin meginsynd
liinna óguðlegu, þeir höfðu afneitað sönnum guði. Um það
er talað í 1. Enoksbók á þessa leið:
»Og öll verk þeirra sýna ranglæti
og alt vald þeirra er reist á auðæfunum.
Þeir trúa á þá guði, sem þeir hafa með höndum gert,
og þeir afneita nafni drottins andannací.1)
kÞví að vjer höfum ekki játað trú vora frammi fyrir honum,
nje vegsamað nafn drottins andanna.
En von vor var á veldissprota rikis vors
og á vegsemd vorri«.2)
Aftur á móli var Abraham hafður í miklum hávegum,
þar cð liann var hin mikla fyrirmynd allra í trúnni. Og
þeir sem í dreifingunni bjuggu, skildu best hvíiíka yfirburði
gyðingdómuriun álti i guðstrú sinni.
En það er ekki aðallegast trúarþelið, sem átt er við með
orðinu trú á þessum timum, heldur játningin, kenningin.
Og trúarliíið verður í öllu lögmálsbundið, jafnframt þvi sem
trúin sjálf verður að verðleikaframreiðslu. í 4. Esrabók er
talað um að menn verði hólpnir vegna verka sinna eða
vegna trúarinnar3) og að guð muni varðveita þá, er í þreng-
ingu falli, þegar þeir hafi verk og trú á hinn æðsta og al-
máttuga.4) Enda stóðu í Genesis5) orðin um, að Abraham
hafi trúað Jahve og hann reiknað honum það til rjelt-
lætis. Menn gerðu sjer þvi í hugarlund, að verk og trú rjelt-
lættu. En verkin urðu þó aðalatriðið, þau áttu að verðskulda
náð guðs. Með trúnni áttu Gyðingar að aðgreina sig frá
heiðingjunum, og fastheldni sína við feðralrúna átlu þeir
best að sýna þegar mest reyndi á, þegar þeir voru ofsóttir
og neyða átti þá til að afneita trú sinni.
3. Mesí um vert í lögmálinu.
Áhuginn fyrir fórnarþjónustunni var yfirleilt ekki rnikill
á þessu tímabili. Kemur nokkur áhugi fyrir henni að vísu
sumslaðar fram í opinberunarritunum, en fer yfirleilt mink-
andi. Fyrir Gyðinga í dreitingunni höfðu guðsþjónustuiðkan-
1) 46, 7.
2) 63, 7.
3) 9, 7.
4) 13, 23.
5) 15, 6.