Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Side 105

97
er í mönnum, þá látum þá sverja með orðunum: já, já
eða nei, nek.1)
»Ef illskugjöld henda þig, þá snú þeim eigi á hendur ná-
unga þíns nje óvinar, vegna þess að drottinn mun snúa þeim
(þ. e. illskugjöldunum) frá þjer og hefna fyrir þig á degi hins
mikla dóms, svo að engin hefnd sje hjer meðal mannanna«.2)
Einnig eru þessi ummæli í 63. og 66. kap. bókarinnar
* athyglisverð:
»63 1 Sá, sem klæðir hinn nakta og seður hinn hungraða,
mun taka laun hjá guði.
2 En ef hann möglar í hjarta sínu, þá fremur hann tvö-
falt brot, gerir bæði sjálfan sig og gjöf sina einkis virði. Og
vegna þess mun hann engin laun taka.
3 Og ef* hjarta hans er fult af mat og líkami hans þakinn
í fötum, þá breytir hann fyrirlitlega, og mun fyrirgera öllu
því, sem hann hefir þolað af fátækt og tekur engin laun
fyrir góðverk sín.
66 6 Framgangið, börnin min, í langlyndi, í hógværð, í ráð-
vendni, í áreitni (annara), í hiygð, í trú og sannleika, í trausti
á loforð, í veikindum, í illri meðferð, í sárum, í freistingum,
í nekt, í skorti, elskandi liver annan, þar til þjer gangið út
úr þessari vondu öld, svo að þjer verðið erfingjar eilífs tíma«.
§ 11. Syntl og sekt.
1. Syndameðvitund.
Þótt lögmálsmælikvarðinn leiddi hjá sumum til hroka og
hræsni, var þó ekki svo um alla. Bæði voru þeir menn til,
sem hugsuðu dýpra og alvarlegar en alment gerðist um þessi
efni og sem með sjálfum sjer voru sannfærðir um, að menn
alment ræktu lögmálsfyrirskipanirnar allskostar ófullnægjandi,
og skildist, að ekki væri nóg að fullnægja ytri ákvæðum ein-
um; og svo voru allir hinir, sem voru sjer þess meðvitandi, að
hafa oft og margvíslega brotið lögmálstyrirmælin, hvort held-
ur af vanþekkingu á hinum ýmsu ákvæðum eða þeir höfðu
fallið fyrir freistingunum. Allir þessir menn fundu til þess,
að þeir voru syndarar, sem voru sekir fyrir guði og útskúf-
aðir frá augliti hans. Því að það var hin sjálfsagða afleiðing af
1) 49, l.
2) 50, 4.
13