Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Side 118

110
hann. Hann mun lika brenna í eldi kynslóð þrjóskufullra
manna. . . .
Og þá mun hann reisa upp konungsríki sitt yfir mönnum
um allar aldir. Hann, sem einu sinni gaf guðhræddum
mönnum heilagt lögmál, og þeim gaf hann líka fyrirheit um
að opna jörðina og veröldina og hlið sælunnar, og um alls
konar yndi og eilifa skoðun og ævarandi gleði.
Og úr sjerhverju landi munu menn koma með reykelsi
og gjafir til húss hins mikla guðs, og ekkert annað hús
munu menn þekkja, jafnvel ekki kynslóðir framtiðarinnar,
en það, sem hann hefir gefið trúuðum mönnum til heiðurs.
. . . Allir vegir á sljettlendinu, bröttu hæðunum, háfjöllun-
um og æstum öldum hafsins skulu á þeim dögum verða
greiðfærir yfirferðar gangandi eða siglandi, því að ekkert
nema friður skal koma yfir land hinna góðu, og spámenn
hins máttuga guðs skulu taka sverðið burt. Því að þeir eru
dómarar dauðlegra manna og rjettlátir konungar. Jafnvel
auðurinn skal rjettlátur vera meðal manna, því að þetta er
dómur og ríki hins máttuga guðsco1)
Um 100 eða á fyrstu öldinni fyrir Krists burð verður að
því leyti gagnger breyting á þessum þjóðarvonum, að hætt
er að vænta eilífs guðsrikis eða Messíasarríkis hjer á jörðu.
Tviveldisskoðunin hefir þá náð tökum á hugum manna og
einnig gagnsýrt framtíðarhugmyndirnar, og sú sannfæring er
orðin almenn meðal Gyðinga, að jörðin óbreytt sje óhæfur
staður fyrir guðsríkið. Kemur sú skoðun fram í ýmsum mynd-
um í opinberunarritunum. Elst og merkilegust er l}'singin i
Messíasarkafla 1. Enoksbókar. Þar stendur meðal annars:
»45 1 Og þetta er önnur líkingin um þá, sem neita nafni
bústaðar hins heilaga og (nafni) drottins andanna.
2 Upp i himininn skulu þeir ekki stiga
og á jörðina skulu þeir ekki koma.
IJelta skal verða hlutskifti syndaranna,
sem hafa neitað nafni drottins andanna,
sem þannig verða geymdir til dags þjáninga og þrenginga.
8Á þeim degi skal rninn útvaldi sitja í dj’rðarhásæti.
Og hann skal reyna verk mannanna,
og hvíldarstaðir þeirra skulu verða óteljandi.
Og sálir þeirra munu styrkjast, þegar þeir sjá mina útvöldu,
og þá, sem ákallað hafa mitt dýrðlega nafn.
1) 702.—784. v.