Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Síða 156

148
Hve lengi eigum vjer að biða hjer? Hvenær kemur ávöxt-
urinn upp á þreskigólf launa vorra?
36 Og erkiengillinn Jeremíel svaraði þeim og sagði: Jafn-
skjólt og fjöldi þeirra, sem líkjast yður, er fullnaður!
Því að liann hefir vegið öldina á rnetaskálum,
37 tímana hefir hann mælt með máli.
og talið árstíðirnar með tölu.
Hann hreyfir sig ekki nje haggar við neinu
fyr en fylt er hið ákveðna mál.
38 þá
svaraði jeg og sagði: ó, herra! En sjá, vjer erum
fullir af guðleysi. 39 Ef til vill er það oss að kenna, að þreski-
völlur hinna rjettlátu kemur ekki i Ijós, — ef til vill er það
syndum jarðarbúa að kenna?
40 Þá svaraði hann rnjer og sagði: Farðu og spurðu þung-
aða konu, hvort kviður hennar geti geymt barnið lengur,
þegar hún hefir fylt sína níu mánuði.
47 Þá sagði jeg: Nei, herra, hann getur það ekki. Og hann
sagði við mig: Undirdjúpin og geymslustaðir sálnanna eru
eins og kviðurinn. 42 Því að alveg eins og kona, sem harn á
að ala, flýtir sjer að losna við kvalir fæðingarinnar, 43 eins
flýta þessir staðir sjer að skila aftur þvi, sem þeim hefir verið
trúað fyrir frá upphafi. Þá munu þjer verða sýndir þeir
hlutir, sem þú þráir að sjá«.
Menn álilu að margvisleg tákn og fyrirboðar ættu að verða
fæðingarhríðir hins nýja tíma, er í vændum væri. Á þann
hátt mætti reikna út, hvenær endirinn myndi koma. í3etta
voru menn sífelt að leitast við að gera og bj’gðu skoðanir
sinar að mörgu le}'ti á ritum spámannanna, þar sem þeir
töluðu um dag Jahve sem dómsdag þjóðarinnar og væntu
margvislegra tákna þann dag1). Úr þeim lýsingum voru
gerðir fyrirboðar heimsendis. Er sagt frá þeim á ýmsa vegu
i opinberunarritunum, en aðallegast eru fyrirboðar þessir
þrennskonar, ægileg náttúrufyrirbrigði, hernaður og siðaspill-
ing. Áttu plágur þessar og hörmungar að koma yfir heims-
bygðina á undan lieimsendi.
Náttúrufyrirbrigðunum er lýst með ýmsu móti. Sól og
tungl áttu að missa hirtu sína eða sólin að skina um nætur,
en tunglið á daginn. Stjörnurnar áttu að komast á ringul-
reið. Vatnslindir áttu að þorna, en úr trjám átti hlóð að
1) Amos 8, 9.; Jes. 24, 8. o. v.