Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Qupperneq 168

160
hið írumlega og fagra í prjedikun Jesú eftir þatin saman-
burð en áður, þótl margt~fagurt og háleitt megi finna í skoð-
unum samtímamanna hans.
Mestur sjest þó ef til vill munurinn við samanburð á guðs-
hugmynd opinberunarritanna og guðshugmynd þeirri, sem
oss birtist i prjedikun Jesú.1) Og meginmunurinn á höfund-
um opinberunarritanna og höfundi kristindómsins kemur
best í ljós, þegar þess er gælt, að annars vegar hirtast skoð-
anir og ummæli, sem rjeltu höfundarnir leggja öðrum i
munn, en hins vegar er öruggleiki og festa þess, sem kendi
eins og sá, er vald liafði, sem í nafni og umboði föður síns
á himnum dirfðist að brjóta hág við gamlar venjur og skoð-
anir annai’a með einbeiltu orðunum: »Þjer hafið heyrt, að
sagt var við forfeðurna — — en jeg segi yður —
2. Opinberimarriíin og nokkur ummœli Jesú.
1 Markúsarguðspjalli er sagt frá þvi, að Saddúkear hafi
komið til Jesú og spurt hann og sagl: »Meistari, Móse reit
oss það boðorð: Ef bróðir einhvers deyr og lætur eftir sig
konu og lælur eigi eftir sig bai'n, þá gangi bróðir hans að
eiga konu hans, og afli bróður sinum atkvæmis. Nú voru
sjö bræður, og hinn fyrsti tók sjer kouu, og er liann dó,
ljet hann eigi eftir atkvænxi. Og annar bróðirinn gekk að
eiga konuna; og hann dó og ljet eigi eftir sig atkvæmi; og
hinn þriðji sömuleiðis; og þeir sjö ljetu eigi eftir sig af-
kværni; síðast alli’a dó einnig konan. Kona hvers þeirra
verður hún nú í upprisunni, því að þeir sjö átlu hana fyrir
konu?«2) Þessa spurningu er ekki unt að skilja til fulls, nema
menn þekki skoðanir opinberunari’ilanna um framtíðai’rikið
og upprisu dauðra. Því að hjer verða fyrir oss skoðanirnar
um jarðneska guðsrikið, sem vjer kynnumst í fyrsta aðal-
kafla 1. Enoksbókai’. Það er auðsjeð, að Saddúkear eiga við
hugmyndir samtíðar sinnar, líkar þeim, sem vjer lesum um
i 10. kap. í 1. Enoksbók, um upprisu til jarðneskrar sælu
með gnótt allra gæða, þar sem menn lifi þar til þeir hafi
getið þúsundir barna. Og þeir hafa haldið, að þeir myndu
koma Jesú í hin mestu vandræði með þessari spurningu
sinni, þar eð ekki væri fyrir hann nema um tvent að velja,
1) Sbr. synóduserindi mitt: »Guöshugmynd Jesú« (Nýtt Kirkjut>] 1914.
bls. 169-182).
2) 12, 18. nn, sbr. Matt. 22, 23. nn, Lúk. 20, 27. nn.