Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Page 174
1C6
honum, á eignartyður hans að búa hinn stutta jarðlífstima.
I líkri mei'kingu eru orðin notuð i 39. Davíðssálmi. Þar
kvartar skáldið yíir þvi, hve æíi manns sje stutt, »andgustur
einn« sjeu allir menn, og biður:
»Heyr bæn mína, Jahve, og hlýð á kvein mitt,
ver eigi hljóður við tárum mínum,
þvi að jeg er aðkomandi hjá þjer,
útlendingur eins og allir feður mínir.
Lit af mjer, svo að hýrna megi yfir mjer,
áður en jeg fer burt og er eigi til framar«.
í báðum þessum ummælum er talað um hinn trúaða Gyð-
ing sem aðkomanda hjá guði, hjábýling hans hjer á jörð-
unni, þann stutta tíma, sem jarðlífið varir. Öll afskifti guðs
eru miðuð við jarðlífið.
Síðar breytast framtíðarvonirnar smátt og smátt, eins og
hjer hefir verið lýst að framan. Og þar að kemur, að jörðin,
þessi heimur, er talin full af synd og sorg og öll sæla er
bundin og miðuð við annan heim og komandi öld. Svo um-
myndast hugmyndirnar fyrir áhrif kristindómsins, og hjá
kristnum mönnum verður það örugg sannfæring, að »föður-
land vort er á himni®.1)
Vjer förum til nýja testamentisins og lesum þar aftur orð-
tak gamla testamentisins, »gestir og útlendingar«,2) en sjáum
brátt, að merkingin er gerbreytt. Trúaður maður er gestur
og útlendingur á jörðunni, þar eð hann dvelur þar stuttan
tíma, en hann er þar ekki gestur guðs í merkingu gamla
teslamentisins, þvi að föðurlandið er á himnum og hann
stefnir til sinnar himnesku ættjarðar. Og kristnir menn
mega nefna sig »heimamenn guðs«3) i dýpri og andlegri
skilningi en átt gat sjer stað um menn hins gamla sáttmála,
sem ekki höfðu átt kost á að kynnast framtiðarvonunum
æðstu og fullkomnustu.
1) Fil. 3, 20.
2) Hebr. 11, 13.
3) Ef. 2, 19.