Búnaðarrit - 01.01.1911, Side 18
14
BÚNAÐARRIT.
þá yrSi mór íyrst íyrir að leggja íyrir hann 3 spurningar,
og þær eru þessar:
1. Hiröir þú áburðinu svo vél, að ekkert af þvagi
né legi skolist burtu, og geymir þú hann þannig, að
hann verði fyrir svo litlu efnatapi sem frékast er unt?
2. Dnjgir þú áburðinn með öllu, sem þú getur
með nolilcru móti til þess fengið?
3. Ber þú áburðinn á á þeim tíma og á þann
liátt, sem túnið getur Jiaft Jians bezt not?
Geti nú viðkomandi sýnt mér og sannað, að hann
geri þetta alt, skal eg játa, að umkvörtun hans væri á
rökum bygð, og kæmi þá til álita, að leita nýrra úrræða-
En eg hygg að fæstir mundu geta fullyrt, að þeir geri
þetta alt, og lægi þá svarið beint við: Gerðu þetta alt.
og sjáðu hvernig fer.
Þessar 3 spurningar finst mér vera skylda hvers
bónda að leggja fyrir sig, og íhuga alvarlega, hvað hann
kynni að eiga ógert, og reyna að bæta úr því sem
fyrst.
Á seinni árum hefir verið nokkuð minst á útlend-
an verzlunaráburð, og ýrpsir verið þeirrar skoðunar, að
þar só ráðið fundið til að bæta úr áburðarskortinum
og hrinda túnræktinni áfram. Getur verið að svo verði
einhvern tíma. En það sem eg fyrst og fremst vildi
sagt hafa um þetta er: Yerjið ekki, bændur góðir, einu
einasta augnabliki til að hugsa um slíkt, fyr en þið hafið
gert alt sem unt er til þess, að hirða, drýgja og nota
sem hagfœrilegast allan þann áburð og áburðarefni, sem
þið getið fengið af jörðunum ykkar.
Hugsið ykkur hvílíkur voði það væri að fara nú —
i viðbót við öll okkar óþarfakaup á erlendri vöru — að
borga peninga út úr landinu fyrir einhliða áburðarefni,
sem fyrst og fremst eru svo dýr, að jafnvel rétt notuð
gætu þau varla borgað kostnaðinn. Enn fremur — og
það er kannske enn sterkari ástæða — mundi notkun
slíkra áburðartegunda fara öll í handskolum, meðan hirðu-