Búnaðarrit - 01.01.1911, Page 34
30
BÚNAÐARRIT.
að læra að fara með plóg og hesta. Bændur verða að
sjá um, að synir þeirra iæri þetta undantekningarlaust.
Því þó að þeim sé fyrirhugað að verða prestar eða sýslu-
menn eða eitthvað slíkt, eru þeir ekki ofgóðir til að
læra að plægja; þeim getur samt orðið það að notum
síðar, og þeir fá aldrei ástæðu til að sjá eftir að þeir
hafa lært það.
Ekkert starf er svo mikilsvert fyrir jarðræktina sem
plægingin. og þó kunna enn þá tiltölulega fáir það starf.
Er það sýnilegur vottur áhugaleysis á jarðræktinni, land-
búnaðinum til tjóns og þjóðinni til minkunar. Yfir höf-
uð þarf okkur að skiijast það, að það sem mest á ríður fyrir
okkur nú á timum er að æfa eigi síður höndina en
hugann.
Eg hefi nú minst á nokkrar umbætur á túnræktinni,
bent á það helzta, er gera þarf til að auka hana og um-
bæta, og lýst nokkuð greiðfærustu ieiðunum til þess.
Tilganginum er náð, ef orð mín gætu orðið til þess, að
vekja til meiri umhugsunar um þetta en verið hefir, og
eg vildi óska að mér hefði tekist það, vegna þess hve
þetta mál er mikilsvert; því eins og eg tók fram áðan
lít eg svo á, að með sléttu og grasgefnu túni sé grund-
vollurinn að velmegun bóndans lagður. Og eg vil bæta
því við: Munið það, bændur góðir, að með því að leggja
kapp á túnræktina, bæta og auka túnin ykkar, eruð þið
ekki að eins að vinna sjáifum ykkur og skylduliði ykkar
til hagsmuna, heldur eruð þið um leið að vinna eitthvert
hið þjóðnytsamlegasta starf, sem hægt er að vinna á
þessu landi, starf sem hlýtur að verða landi og lýð til
heilla og biessunar. —
Að síðustu langar mig til að minnast dálítið á rækt-
unarumbætur yfir höfuð, ef litið er á þær sem lands-
mál eða þjóðmál, eða hvað þið viijið kalla það, hve
mikla þýðingu þær hafa frá því sjónarmiði, og hvað okkur
helzt vantar til þess að greiða fyrir framgangi þeirra.
Eg veit að eg þarf ekki að búa til nein rök fyrir