Búnaðarrit - 01.01.1911, Page 207
BÚNAÐARRIT.
203
ekkert er að gert. Og svo er á það líta, að forðabúrs-
kostnaðurinn er raunar ekki eyðslufé. Það er fó, sem
rennur úr einum vasa í annan innanlands og ekkert fer
út úr landinu. 1 þriðja lacji mundu forðabúrin og þau
samtök, sem þeim væru samfara, aftra ógætnum mönnum
frá þeim óheilla-sið, sem lengi hefir viðgengist, að setja
fénað sinn á hey nágrannanna eða á „Guð og gaddinn“.
I fjórða lagi geta komið þau aftaka-harðindi, sem bænd-
ur þola ekki alment, þó þeir séu vel birgir fyrir vana-
legan fullharðan vetur. Þess konar harðindi koina ekki
tnjög oft, en enginn getur sagt hve nær þau muni að
bera. Þau geta komið þegar minst varir, og þá þurfa
menn að hafa forðabúrin að grípa til, og það forðabúr,
sem eru meira en nafnið.
Landsstjórnin hefir enn þá ekki skift sér mikið af
þessu máli. Það er líka satt bezt að segja, að lög
og stjórnarvaldaráðstafanir duga lítið, ef almenningur
heldur að sér höndum. Mest er undir því komið, að
bændur íinni þörflna á að kom i veg fyrir hevskort og
fjárfelli, — að bœndur finni þöij ú, að bindast sam-
tökum í því skyni. Án samtaka meðal bænda mun
verða langt að bíða þess, að afstýrt verði fóðurskortinum
og hans illu afleiðingum.
En landsstjórnin þarf að gera alt sem unl er að
gera og fœrt er að gera, til þess að hvetja bœndnr og
styrkja þá til þess að gera þau samtök, sem með þar/,
til þess að koma í veg fyrir fellisvoðann.
Eg hefi áður haldið því fram, að þingið ætti að
semja heimildarlög fyrir bændur til að gera samþyktir
um ásetningseftirlit og fóðurforðabúr, að það ætti að
veita ríflegt lán til að koma upp kornforðabúrum, og að
það ætti að veita árlega álitlegan styrk móti jafnmikiu
af hreppssjóðunum, til þess að borga kostnaðinn við
fóðurforðabúrin og við ásetningseftirlitið — heyja- og
gripaskoðanirnar.1) Þetta ætti nú þingið að gera í vet-
1 Sjá „Landplágan mesta". Búnaðarrit 1909.