Búnaðarrit - 01.01.1911, Page 290
Frá Rannsóknastofunni.
Eftir Asgeir Torfason.
Kannsókn á sanðataði.
Það er kunnugra en frá þurfl að segja, að sauða-
taði hefir verið, og er mjög víða enn þá, þrent hér á
landi. Það hafa margir tekið til máls, bæði í ræðum
og ritum, móti þessum forna sið eða réttara sagt ósið.
Því ósiður verður það að kallast, að brenna áburðinum,
í stað þess að nota hann til ræktunar. Að vísu má
finna þessum ósið ýmislegt til afsökunar, einkum á þeim
stöðum, þar sem aðdrættir eru örðugir og mótak ekki
er fyrir hendi, en samt sem áður verður áburðarbrenslan
einn af svörtustu blettunum á menningu vorri.
Þó að allmikið hafi verið um þetta mál rætt og
ritað, veit eg samt ekki til, að sauðataðið hafi verið
rannsakað sem þurfti, svo unt sé að gjöra rækilegan og
rettmætan samanburð á því, hvað tapast og hvað fæst
í aðra hönd, þegar sauðataðinu er brent.
Til þess að fá skorið úr þessu, hefir nú Búnaðar-
félag íslands látið rannsaka eitt sýnishorn af sauðataði,
bæði áburðargildi þess og hitagildi. Sauðatað það, sem
rannsakað var, var frá bændaskólanum á Hvanneyri. Var
sendur hingað hnaus eins og hann kom úr húsinu.
Þyngd hans, vegins þar á staðnum, var 11 pund og 80
kvint eða 5,9 kíló. Þegar hann kom hingað óg eg
hann, og reyndist hann 5,91 kíló. Það er því auðséð,.
að á leiðinni hingað hefir taðið ekki tapað neinum efn-
um, ekki einu sinni þornað. Þessi litli munur á þyngd-
inni liggur sjálfsagt í mismun á vogunum.