Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1941, Síða 73

NORÐUR Á ROSS
49
kring með haustinu, ef hann fengi
talið þau á það, sem hann vonaðist
til. Og það vonuðust þau Magnús
og María líka til að yrði, svo Jó-
hanna sín kæmist sem fyrst í ör-
ugga höfn.
Fyrst eftir að Manni kom til
Winnipeg, leið svo hálfur annar
mánuður um há-bjargræðistímann,
uð hann tók sér ekkert starf fyrir
hendur, en skoðaði bæinn og kyntist
athafnamönnum og' starfsviðum. En
þar sem á þeim árum var leikandi
létt fyrir alla verkhæfa menn, sem
onsku töluðu, að fá sér einhverja
atvinnu um þetta leyti árs, og ís-
lendingar töldu þá letina einn
versta löstinn og vinnuleysið eitt
^iesta mótlætið, þá hugðu margir,
að Manni væri “erki-bommari” og
‘amerískur vindbelgur.”
Ekki lét hann uppi hvort hann
kynni nokkurt handverk, eða hvort
hann væri efnaður eða fátækur.
Hann virtist enginn útsóunarmað-
Urj en borgaði refjalaust skuldir
Slnar. Svo einn daginn var það
aÚalað, að hann væri farinn að láta
kyggja þrjú hús fyrir sig suður á
Héttunni, og þannig reyndist það
hka. Þá kom annað hljóð í strokk
Hndanna: smjörhljóðið, enda unnu
þeir mest að smíði þeirra og líkaði
Vel við hann. Sjálfur vann hann
ekki svo teljandi væri, en var þar
hl eftirlits og umsjónar, og virtist
Pekkja alt út í æsar, sem að bygg-
lngum laut. Og svo var hann nask-
Ur 1 innkaupum og útsjónarsamur
^eð efnið og vinnuna, að þeir, sem
já honum unnu sögðust aldrei hafa
þekt verkhygnari mann.
Um haustið seldi Manni húsin.
éldu kunnugir menn hann hafa
agnast um 500 dollara á hverju
þeirra. Einnig fréttist, að hann
hefði um líkt leyti selt spildu með
30 bæjarlóðum, skamt þaðan sem
hann bygði húsin, sem enginn vissi
hvenær hann hafði keypt. Var það
almæli, að hann hefði grætt 100
dollara á hverri lóð. En karlarnir
stungu því að “honum Magnúsi á
borðingshúsinu,” að heppinn hefði
hann verið með borðmanninn, og
ekki fhundi Manni þurfa að skulda
borðið sitt þenna veturinn, ef hann
yrði áfram í borði hjá honum. — Ja,
svo sögðu þeir.
Það er segin saga, að Manni var
strax kominn í skrambi gott álit hjá
þeim íslendingum, sem höfðu þá
eina í hávegum, sem auðguðust, og
létu þá verða þess vara með lotn-
ingarfullu látæði og hrósyrðum,
ekki síður þá en nú. Samt voru
sumir þeirra svo öfundsjúkir, að
með sjálfum sér vonuðust þeir til
þess hálft um hálft, að þeir færu
á hausinn og í hundana, og yrðu
að fara að moka skít fyrir einhvern
harðráðan verkstjóra, eins og þeir
höfðu gert öll sín ár í henni Ame-
ríku. Og þessi meinfýsi hinnar
eilífu samkepni lífsins, varð oft
meira en óskin tóm, enda mundu
sumir eftir því úr “gamla búmm-
inu” í kringum 1880, þegar eignir
flestra braskaranna flæddu og verð-
mætið var af þeim þvegið, en þeir
stóðu sjálfir eftir allslausir og kind-
arlegir í forinni, — að auður er
valtastur vina, einkum sá nýfengni,
og svo reyndist það sumum einnig
á veltiárunum eftir aldamótin.
Um þessar mundir þektust lítið
hin nýju sambönd milli þessa heims
og annars, meðal íslendinga í Win-
nipeg. Þá var andatrúin ekki farin