Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1941, Qupperneq 77

NORÐUR Á ROSS
53
En þið getið ímyndað ykkur
hvernig þeim muni líða með sjálfum
sér svona fyrsta sprettinn, sem
verða að læra alt að nýju hjá okk-
ur vegna þess, að kynslóð sú, sem
ól þá upp, gaf þeim engin andleg
Verðmæti í arf, af því hún gleymdi
guði feðranna á gani sínu og flani
eitthvað út í loftið, gróf borgarsíki
og umturnaði grænni grundinm
eins og blótneyti og bandvitlaus bú-
fræðingur, en týndi hugsjón ald-
anna úr heilanum og helgustu ætt-
urgiftu sinni úr hjartanu . . .
Aftur greip Magnús fram í fyrir
niiðlinum og spurði dálítið æstur,
að því er virtist af mæli hans:
Já — en búa samt ekki þau hjón
saman í andans heimi, sem guð og
ftienn hafa samtengt á jörðunni, tii
dæmis að taka hér í Winnipeg, þó
að maðurinn, skulum við segja, sé
breskur en konan íslensk?
Miðillinn þagði í tvær eða þrjár
íuínútur, og ekkert rauf hina djúpu
næturkyrð nema lágar ræskingar og
htilsháttar hóstakjöltur, sem íslend-
lngar fluttu með sér að heiman, en
^nagnaðist ætíð með haustinu og
beyrðist oft á samkomum þeirra og
Good-Templara-fundum á North
west Hall, og í lúthersku og únítar-
lsku kirkjunum, og raunar alstaðar,
Þar sem fáeinir landar söfnuðusi
Saman í sínu nafni.
Jafnvel miðillinn, eða andinn., sem
1 honum talaði, gaf tvisvar frá sér
veikt hljóð, því þegar einn landinn
byrjaði, þá var öðrum hætt, rétt
eins og þetta væri kitlandi hlátur-
sýki, þótt það í rauninni líktist
^eira hryglunni í kvífénu heima.
Þegar miðillinn tók aftur til máls,
vartaði fregngjafi hans um truflan
þá, sem spurningar ollu þegar grip-
ið væri óvænt fram í hugsana-flutn-
inginn frá öðrum heimi til þessa
heims, sem án þess, og með öllum
bestu skilyrðum fyrir hendi, væri
miklu meiri örðugleikum bundinn
og erfiðari, en nokkur menskur
skilningur gæti gripið. En sökum
þess, að af einlægum og fróðleiks-
þyrstum huga hefði spurt verið, þá
skyldi þó ekki svarið bresta. En
fleiri spurningum gæti hann (and-
inn) ekki svarað í kvöld.
Þegar þessum athugunum var
lokið, sneri andinn sér að spurn-
ingu Magnúsar og lét miðilinn taka
svo til orða:
“Þeim er saman vera vilja
verður sundur kipt á miðri leið;
aðeins sjást og aftur skilja
endurtekst um lífsins gervalt skeið,’'
var eitt sinn kveðið á íslandi um
jarðnesku ástina, en fyrir handan
skilur dauðinn enga að, sem kjósa
sér samleið og tengdir eru sálrænu
sambandi. Þar mega hjón af sama
þjóðarstofni halda áfram um eilífð
að búa saman ef þau vilja það bæði,
og eru ekki fyrir löngu orðin oí
þreytt hvort á öðru í jarðneska
stríðinu. Einnig geta elskendur,
sem var “kipt í sundur á miðri leið,”
unnast í eilífri sambúð. En sam-
líf karls og konu þar, er ekki bundið
sömu böndum og hér. Hér magnar
ástin sig á holdlegan hátt, en þar á
andlegan, sem engu dauðlegu holdi
er unt að skynja að fullu. Og þeg-
ar hinum fyrra búningi er svift af
elskendunum, þá er alls ekki víst, að
eftir standi andlegir sálufélagar.
En sál hvers manns, eins og hún
birtist í líkama sínum á jörðinni,
er fyrst og fremst partur úr sál