Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1941, Blaðsíða 87

HAFLIÐI
63
“Hann mun vera íslendingur frá
hvirfli til ilja,” sagði kaupmaður-
inn; “eg sá það á svip hans og
heyrði það á mælinu. Og hann er
án efa vænn maður og trygglynd-
ur. Eg hefi tvisvar sinnum spurt
hann að því, hvaða erindi hann ætti
til Truro á hverju hausti. Og í bæði
skiftin var svar hans á þessa leið:
“í Truro er lítill drengur, sem sagði
við mig síðast er eg sá hann: “Æ,
gleymdu mér ekki!”
Margt fleira sagði kaupmaðurinn
okkur, drengjunum, um þenna ein-
kennilega og dularfulla mann. Og
okkur þótti sumt af því benda tii
þess, að sá maður væri ekki íslensk-
ur. — En það leið ekki á löngu,
áður en eg sá hann og kyntist hon-
um ofurlítið.
Og nú verð eg að segja frá því,
að í byrjun ársins 1882 komst eg í
vinnu hjá mönnum þeim, sem á
hverjum vetri unnu við skógar-
högg á Elgshæðunum sunnan-verð-
Um. Þeir voru vinnumenn sögunar-
ruylnu-eigandans, Camerons. Hann
hafði látið reisa skála á nyrðri
hakka Elgsárinnar, og þar höfðu
skógarhöggsmennirnir bækistöð sína
a veturna. í leysingum á vorin var
Elgsá vatnsmikil og straumhörð, og
Var hún þá látin flytja trjábolina
alla leið austur að sjó til sögunar-
mylnunnar.
Það var í fyrstu viku janúarmán-
aðar, sem eg byrjaði að vinna hjá
skógarhöggsmönnunum. Eg kom
til þeirra síðla dags. Veðrið var
iremur kalt þann dag. Eg var bú-
run að ganga rúmar fimtán mílur,
°§ eg var orðinn þreyttur, því að
Mlmikil ófærð, sökum snjóþyngsla,
Var á þeirri braut, sem eg hafði
íarið. Eg var þá á sextánda árinu.
— Eg man, hvað mér þótti vænt um
að komast í hlýindin í skálanum.
Það var langt bjálkahús, og virtist
mér þar vítt til veggja, en heldur
lágt til lofts.. Gólfið var moldar-
gólf. Á miðju gólfi var langeldur,
og var stórt op (eða ljóri) efst á
mæni skálans til að hleypa út
reyknum. Langur bekkur var sinn
hvoru megin við eldinn, og með
veggjunum voru fletin, þar sem
mennirnir sváfu um nætur. En inst
við stafn skálans voru tvö borð,
þar sem tuttugu menn gátu mat-
ast; og þar inn við stafninn var
líka matreitt. Skálinn var því alt í
senn: eldhús, matbúr, borðstofa,
dagstofa, og svefnhýsi, og var kall-
aður: Cameron’s Lumber Camp.
Skógarhöggsmennirnir tóku mér
mjög vel og voru mér ávalt góðir.
Þeir voru seytján als, ef eg man
rétt. Cameron, húsbóndi þeirra,
var þar staddur, þegar eg kom, en
hann fór heim til sín, daginn eftir,
og setti systurson sinn, Grant að
nafni, í sinn stað, til þess að sjá
um verkið. — Heimili Camerons
var um tuttugu mílur frá skálan-
um.
Mér er sem eg sjái þessa góðu
menn, þar sem þeir sátu á lang-
bekkjum, báðum megin við eldinn,
þegar eg gekk inn á gólfið. Allir
voru þeir á léttasta skeiði, frísklegir
og glaðlegir. Eg komst fljótt að því,
hvað þeir hétu, og eg man nöfn
flestra þeirra enn þann dag í dag.
Og undir eins fyrsta kvöldið, sem
eg var í Cameron’s Camp, fékk eg
að vita, að einn af mönnunum var
íslendingur og hét Hafliði, en var
kalaður: Harris, the teamster. þegar
menn töluðu um hann, því að hann
var einn þeirra þriggja manna þar,