Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1941, Qupperneq 115

WALTER J. LINDAL, HÉRAÐSDÓMARI
91
vill fátæklegur að efnahagslegum
reikningi en haldgóður á andlega
vísu. Aðrir hafa vissulega alist upp
við svipuð skilyrði og farið að
heiman með viðlíka veganesti, en
hafa ekki komist eins langt eins og
heiðursgestur vor. Mismuninum
valda að sjálfsögðu hæfileikar hans,
hin sigursæla barátta, sem hann
hefir háð, og lífslán það, sem honum
er gefið.
Vér óskum yður, herra dómari,
hjartanlega til hamingju með hið
nýja embætti. Vér vitum að þér
eruð vinsæll maður og treystum
því, að vinsældir yðar fari vaxandi.
En meðal hinna mörgu vina yðar af
ýmsum þjóðflokkum, viljum vér ís-
lendingar eignast þá sérstöðu í
meðvitund yðar, að þér skoðið oss
sem yðar bestu vini. Enginn flokk-
ur manna mun gleðjast jafn inni-
lega og vér yfir þeim heiðri, sem
þér hafið nú hlotið, enginn flokkur
manna mun fagna sem vér fregnum
um þá vaxandi sæmd, sem vér vit-
um að muni verða hlutskifti yðar
í framtíðinni. Að vísu vitum vér,
að þér eruð að hefja erfitt og
vandasamt starf. Það að dæma í
málum samferðamanna sinna, vega
alla málavöxtu á hinum hárfínu
vogskálum réttlætisins, án tillits til
þeirra, sem að málavöxtum standa,
en sem eiga þó oft lífslán sitt og
frelsi að miklu leyti undir úrskurði
dómarans, er hin mesta ábyrgð, sem
lagst getur á samvisku nokkurs
manns. En vér trúum því, að heið-
ursgestur vor sé þeim vanda vaxinn.
Vér trúum því vegna þess sem hann
hefir talað og skrifað. Vér minn-
umst þess að hann hefir skrifað bók
Um vegina tvo. Á saurblaði þeirrar
bókar er mynd, sem táknar inni-
hald hennar. Er það vegvísunar-
merki, sem bendir á tvær gagn-
stæðar áttir. Annars vegar er braut
sannleikans, réttlætisins og kærleik-
ans; hinsvegar hin gagnstæða leið.
Af lestri bókarinnar verður það
ljóst, að höfundurinn hefir kosið sér
það góða hlutskifti, að fylgja leið
sannleikans og réttlætisins. sem
þeirri einu leið, er fara megi til að
finna sanna hamingju og tryggja
velferð þjóða og einstakra manna.
Vér vitum, að hann muni leitast
við, að þræða þá sömu leið sem
dómari, sem hann hefir fundið og
bent öðrum á sem fræðimaður.
Til er gömul saga um ungán
mann. Hinn ungi maður stóð á
vegamótum, honum var falin þung
ábyrgð, sem hann fann sig ekki
mann til að mæta. Hann sofnaði
út frá þungum hugsunum. Fanst
honum þá Alfaðir standa við hlið
sér, og hann bað: “Gef þú þjóni
þínum gaumgæfið hjarta, til að
greina gott frá illu og rétt frá
röngu.” Og Alföður féll bæn hins
unga manns vel í geð, og hann
mælti: “Af því þú baðst um vits-
muni, til að greina gott frá illu og
rétt frá röngu, vil eg veita þér bæn
þína, og eg vil einnig veita þér það,
sem þú baðst ekki um, — bæði auð
og heiður.”
Herra dómari, þetta er ósk vor
íslendinga, nær og fjær, og einnig
bæn vor yður til handa. Vér biðj-
um þess og óskum að þér megið,
ásamt hinum miklu og viðurkendu
vitsmunum yðar þroska hjá yður
gaumgæfið hjarta, vaxandi næm-
leik til að greina gott frá illu og
rétt frá röngu í hverju máli, og að
þér megið öðlast auk þess bæði
auðlegð og heiður.