Skírnir - 01.01.1977, Blaðsíða 37

SKÍRNIR
KVENNARANNSÓKNIR í BOKMENNTUM
35
traditional literary images o£ women — as, for example, the loving „Mom",
the „bitch", the Sex Goddess — are being turned around in women’s fiction,
either for comic purposes, to explore their inherent absurdity, or, in other
instances, to reveal their hidden reality, though in new ways, not previously
apprehended. On the other hand, there is a tendency to „invert" even more
generalized traditional images and conventionalized iconographic associa-
tions so that they come to connote their opposites.
... as we read the novels of Kate Chopin or Sandra Hochman, the short
stories o£ Tillie Olsen, or the poetry of Atwood, we seem to discover almost
a conspiracy to overthrow all the nice, comfortable patterns and associations
of a previous (and, for the most part, maledominated) literary tradition.
In these writers’ pages, love is revealed as violence and romance as fraud;
suicide and death are imaged as comforting and attractive, while loneliness
and isolation become, for their heroines, means to self-knowledge and con-
tentment.20
Stílbragðið, að sýna hefðbundnar kvenlýsingar frá andstæðum
sjónarhóli og þar með afhjúpa þær, er mjög algengt í íslensk-
um kvennabókmenntum, ekki síst hjá Svövu Jakobsdóttur.
Nefna má smásögu hennar „Sögu lianda börnum“ í Veizlu undir
grjótvegg (1967), þar sem goðsögninni um hina óeigingjörnu og
fórnfúsu móður eru gerð góð skil, og „Krabbadýr, brúðkaup,
andlát“ í sömu bók, þar sem brúðkaup ungu stúlkunnar og and-
lát hennar er eitt og hið sama.
Föt nefnir Kolodny sem algengt tákn hjá kvenrithöfundum,
notað til að sýna falska kvenmynd þjóðfélagsins. T.a.m. þegar
aðalpersónan í The Bell Jar eftir Sylvia Plath, sem er á góðri
leið með að verða tískusýningadama, kastar fötunum sínum
ofan af hótelþaki og gerir með því uppreisn gegn kvenhlut-
verki sínu.
Niðurstaðan af rannsókn Annette Kolodny er sú, að meðvit-
aðar formtilraunir kvenrithöfunda beinist allar í þá átt að
skapa nýjan bókmenntastíl í samræmi við líf og reynslu kvenna,
og sem því væri Iiæfur til að tjá heim þeirra. Spurningunni um
sérstakan „kvenlegan stíl“ treystir hún sér hins vegar ekki til
að svara, en lítur á sem leiðsögukenningu
The evidence so briefly surveyed here (and many more examples which
I am certain have already occurred to the reader) strongly suggests that
there are demonstrable and identifiable repetitions of such things as thema-