Skírnir - 01.01.1977, Blaðsíða 167

SKÍRNIR
SOGUR BORNAR SAMAN
165
það, og var það Geirraundur frændi hans. Gisli gengur nú innar eftir skál-
anum og til lokrekkju þeirrar er þau Þorgrimur og Þórdis hvildu i, systir
hans, og var lokrekkjuhurðin hnigin aftur. Siðan gengur Gisli uþp í lok-
rekkjuna og þreifast fyrir. Hann tekur á brjósti hennar, og hvílir hún nær
stokki.
Þórdís mælti: ,jHvi var hönd þin svo köld, Þorgrímur?" Og hugði hún
að hann hefði lagt yfir hana.
Gísli vermir þá hönd sína í serk sér og stendur þar meðan í hvílugólfinu,
og nú þreifar hann upp á háls Þorgrími og vekur hann.
Gísli tók þá annarri hendi af honum klreðin, en annarri hendi leggur hann
spjótinu i gegnum hann og í beðinn niður.
Og þá kallar Þórdís: „Vaki menn i skálanum. Veginn er Þorgrímur bóndi
minn.“
Gísli snýr þá í brott skyndilega. Fer hann til fjóssins og gengur þar út sem
hann hafði œtlað sér og lýkur siðan aftur rammlega, svo að þar mátti eigi
komast. Fer hann nú aftur hina sömu leið sem hann fór þangað og má
eigi sjá spor hans.
M
(Gísli) er í kápu blárri og í skyrtu og i linbrókum, og gengur hann síðan
til lækjar þess er fellur á milli bæjanna og tekið var neytingarvatn af hvor-
umtveggja bænum. Hann gengur götu til lækjarins, en veður síðan lækinn
til götu þeirrar er lá til hins bæjarins. Gfsla var kunnug húsaskipan á Sæ-
bóli, því að hann hafði gert þar bæinn. Þar var innangengt i fjós. Þangað
gengur hann. Þar stóðu þrír tigir kúa hvorum megin. Hann hnýtir saman
halana á nautunum og lýkur aftur fjósinu og býr svo um aS eigi má upp
lúka, þó að innan sé komið. Síðan fer hann til mannhúsanna, og hafði
Geirmundur geymt hlutverka sinna, þvi loka var engin fyrir hurðum.
Gengur hann nú inn og lýkur aftur hurðunni sem um aftaninn hafði verið
um búið. Nú fer hann að öllu tómlega. Eftir það stendur hann og hlýðist
um hvort nokkrir vekti, og verður hann þess var að allir menn sofa. Þrjú
voru log í skálanum. Síðan tekur hann sefið af gólfinu og vefur saman,
kastar siðan i Ijósið eitt, og slokknar það. Eftir það stendur hann og hyggur
að hvort nokkur vaknar við, og finnur hann það ekki. Þá tekur hann aðra
sefvisk og kastar f það ljós er þar var næst og slekkur það. Þá verður hann
þess var að eigi munu allir sofa, því að hann sér að ungs manns hönd kemur
á hið þriðja ljósið og kippir ofan lcolunni og kæfir ljósið. Nú gengur hann
innar eftir húsinu og að lokhvilunni, þar er þau Þorgrimur hvildu og systir
hans, og var hnigin hurð á gátt, og eru þau bæði í rekkju. Gengur hann
þangað og þreifast fyrir og tekur á brjósti henni, og hvíldi hún nær stokki.
Síðan mælti hún Þórdís: „Hvi er svo köld hönd þin, Þorgrfmur?" og
vekur hann.
Þorgrímur mælti: „Viltu að ég snúist að þér?“