Skírnir - 01.01.1977, Side 78

76 SVEINN SKORRI HÖSKULDSSON SKÍRNIR
de ligeledes, og ellers sover de, B0rnene de laver sig imellem vil ikke leve,
har man en Fjæl liggende straks gaar den til Ligkiste, og dette er Ens Afkom,
maaske kunde jeg i Slagtetiden sende dig en Dunk Kæfa saafremt Lammene
lever og kan give Talg til K0det, og fra Amma skal jeg hilse og sige at
disse femti Kroner skal du ikke tænke paa mere, den giver lettest som
intet ejer udover Alderdom, B0rn og B0rneb0rn, men mpdcr du med en
Bornholmerskude og plenty Vare skal du være meget velkommen og hav
det nu saa godt som 0nsker dig din Afi Ketilbjprn Hranason.l
Með þessu bréfi verður Ketilbjörn í þriðja sinn til þess að
marka braut dóttursonar síns og þar með eru þeir Uggi skildir
að skiptum. Aldrei finnur Uggi það þó betur en við lestur bréfs-
ins að afa á Knerri á hann að þakka það eðlisfar að leggja ekki
árar í bát og með tuttugu nöglum á tám og fingrum klórar hann
sig fram úr erfiðleikunum, enda hafði Ketilbjörn lokið fyrra
bréfi sínu með þeim orðum að annað væri ræfildómur. Slík
beiskja situr þó í Ugga við afa á Knerri að hann neitar þverlega
þeirri uppástungu föður síns að heilsa upp á gamla manninn
þegar hann í sögulok hefur sigrast á veraldlegum erfiðleikum
og heimsækir ættingja sína á íslandi. Er Ketilbjörn þar síðast
nefndur til sögunnar.
II
Það er alkunnugt að skáldsagan Kirkjan á fjallimi byggir á
ævi Gunnars Gunnarssonar fram til vorsins 1915. Hér verður
nú vikið að nokkrum atvikum í ævi Gunnars, er munu liggja
að baki því atriði sögunnar þegar afi á Knerri brást dóttur-
syni sínum og synjaði honum um peningalán.
Skömmu áður en Gunnar lagði upp í för sína til Danmerkur
haustið 1907 heimsótti hann móðurafa sinn, Þórarin Hálf-
danarson á Bakka í Bakkafirði, og farast lionum svo orð um þá
heimsókn í bréfi, sem hann skrifaði systur sinni, Soffíu Emilíu,
23. sept., þá um borð í „Egil“, staddur á Fáskrúðsfirði:
Eg skrapp norður á Bakkafj. áður en eg fór og var þar eina nótt. Osköp
eru afi og amma orðin hrum. Aumingja afi er að tapa sjóninni held eg. —
Mér er nú ekkert kalt til hans þó að hann styrki mig ekki og vildi að hann
mætti lifa sem lengst, ef hann getur haft ánægju af lífinu, því eg kemst
jafnt áfram, hvort eg fæ arf eptir hann eða ekki, því Guð hjálpar þeim,
sem hjálpar sér sjálfur.2