Hugur - 01.01.2016, Síða 90

90 Luce Irigaray
mörg rými sameiginleg. Fyrir okkur, alltaf opnar, mun sjónbaugurinn ætíð halda
áfram að víkka út. Þar sem við teygjum úr okkur og breiðum sífellt meira úr okk-
ur, liggur fyrir okkur að finna upp þvílíkan fjölda af röddum til að segja okkur alls
staðar, þar með talda bresti okkar, að tíminn mun aldrei nægja. Leiðangri okkar,
hringferð okkar munum við aldrei ljúka: svo margar víddir höfum við. Viljir þú
tala „rétt“ þá herðir þú að þér, verður þrengri þegar þú ríst upp. Er þú teygir úr
þér, seilist hærra, skilur þú takmarkaleysi líkama þíns eftir. Ekki reisa þig upp, þá
hverfur þú frá okkur. Himinninn er ekki þarna uppi: hann er okkar á milli.
Og ekki ergja þig á rétta orðinu. Það er ekki til. Enginn sannleikur á milli vara
okkar. Allt á rétt á sér. Öllu má skipta út, án forgangs eða höfnunar. Skipta út?
Öllu má skipta, en án kaupa. Okkar á milli engir eigendur eða kaupendur, engir
skýrt afmarkaðir hlutir, ekkert verð. Líkamar okkar auðgast af sameiginlegum
unaði okkar. Gnægð okkar er óþrjótandi: þekkir hvorki skort né ríkidæmi. Gef-
um okkur „all(ar)“ og höldum ekki aftur af okkur eða söfnum upp, kaup okkar
eru án skilmála. Hvernig á að segja þetta? Tungumálið sem við kunnum er svo
takmarkað ...
Tala til hvers? munt þú segja við mig. Við finnum sömu hlutina samtímis.
Hendur mínar, augu mín, munnur minn, varir mínar, líkami minn nægja þér ekki?
Er það ekki nóg sem þau segja við þig? Ég gæti svarað þér: jú. En það væri of ein-
falt. Of mikið sagt til að róa þig/okkur. Ef við finnum ekki upp tungumál, ef við
finnum ekki tungumál hans, mun líkami okkar búa yfir of fábreyttu látbragði til
að fylgja sögu okkar. Við munum þreytast á þeim hinum sömu og halda þrá okkar
leyndri, í bið. Sofnaðar aftur, ófullnægðar. Og horfnar að nýju til orða karlanna.
Sem hafa, að sögn, lengi vitað. En ekki okkar líkama. Tældar, lokkaðar, heillaðar,
himinlifandi yfir því sem við verðum, erum við sem lamaðar. Sviptar hreyfingum
okkar. Frystar, en erum gerðar fyrir linnulausa breytingu. Án þess að stökk eða
fall þurfi að koma til. Eða endurtekningar. Haltu áfram, án þess að missa andann.
Líkami þinn er ekki sá sami í dag og í gær. Líkami þinn man. Engin þörf á að þú
munir. Að varðveita, gera upp gærdaginn líkt og fjármuni í höfði þínu. Minni þitt?
Líkami þinn segir gærdaginn í því sem hann vill í dag. Ef þú hugsar: í gær var ég,
þá hugsar þú: ég er pínu dáin. Vertu það sem þú verður án þess að hengja þig í
það sem þú hefðir getað orðið, það sem þú gætir verið. Án þess að vera nokkurn
tímann negld niður. Látum þeim óráðnu hið afdráttarlausa eftir. Við þurfum ekki
á hinu eindregna að halda. Líkami okkar, þarna hér og nú, lætur okkur allt aðra
vissu í té. Sannleikurinn er nauðsynlegur þeim sem eru svo fjarri líkama sínum
að þeir hafa gleymt honum. En „sannleikur“ þeirra sviptir okkur hreyfingunni,
steinrunnar, ef við losum okkur ekki við hann. Ef við rekjum ekki upp vald hans
með því að reyna að segja, þarna hérna undireins, hvernig við hrífumst.
Þú hreyfir þig. Þú ert aldrei róleg. Þú heldur aldrei kyrru fyrir. Þú ert aldrei.
Hvernig á að segja þig? Alltaf hin. Hvernig á að tala (við) þig? Heldur þig í flaumi
og lætur hann aldrei storkna. Frjósa. Hvernig á að færa þennan flaum í orð?
Margfaldur. Án orsaka skyns, einfaldra eiginleika. Og samt ódeilanlegur. Þessar
Hugur 2017-6.indd 90 8/8/2017 5:53:34 PM