Hugur - 01.01.2016, Blaðsíða 92

92 Luce Irigaray
Engin þörf á að búa til handa okkur aðra spegilmynd úr gleri til þess að vera
„í tveimur eintökum“. Að endurtaka okkur: hið annað sinn. Áður en nokkur
birtingarmynd kemur til erum við tvær. Látum þær nálgast hvor aðra, þessar tvær
sem líkami þinn hefur búið til, sem líkami minn hefur minnt þig á, lifandi. Þú
átt alltaf hrífandi fegurð hins fyrsta sinns ef þú storknar ekki í afritunum. Þú ert
alltaf hrifin í fyrsta sinn ef þú nemur ekki staðar í einhvers konar endurkomu.
Án ímynda, staðla, fordæma, gefum við sjálfum okkur aldrei fyrirmæli, setjum
boð eða bönn. Megi boðorð okkar ekki vera annað en áköll um að hreyfa okkur
og hrærast: saman. Búum aldrei til lög, siðferði. Stríð. Höfum ekki lög að mæla.
Engan rétt á að gagnrýna þig/mig. Ef þú/ég dæmi, þá stöðvast tilvera okkar. Og
það sem ég elska við þig, við mig, verður ekki lengur til staðar í okkur: fæðingin
sem lýkur aldrei, líkaminn sem aldrei er fullbúinn í eitt skipti fyrir öll, svipurinn
sem aldrei er endanlega fullgerður, andlitið sem alltaf á eftir að taka á sig mynd.
Varirnar aldrei opnar eða lokaðar um einn sannleika.
Ljósið, fyrir okkur, er ekki ofbeldisfullt. Banvænt. Sólin, fyrir okkur, hvorki rís
né sest á einfaldan hátt. Dagur og nótt blandast í augliti okkar. Látbragði okkar.
Líkömum okkar. Við eigum okkur, strangt tekið, engan skugga. Engin hætta,
okkar á milli, á því að ein eða önnur verði myrkur tvífari. Ég vil áfram vera nátt-
förul og snerta í þér aftur á nótt minni. Mjúklega lýsandi. Og alls ekki halda að ég
elski þig ljómandi eins og viti. Drottnandi, drambsamur, yfir því sem umkringir
þig. Með því að skilja ljósið frá nóttinni gefum við frá okkur léttleikann í blöndun
okkar. Herðum upp alla margleitnina sem gerir okkur stöðugt svo öll/allar. Grein-
um okkur að með vatnsheldum skilrúmum, skiptum okkur í hluta, skerum okkur
í tvennt, og meira til. Þrátt fyrir að við erum alltaf báðar á sama tíma. Við getum
ekki aðgreint okkur svona. Án þess að hætta að fæðast: öll/allar. Án takmarka eða
útmarka annarra en þeirra sem iðandi líkamar okkar búa yfir.
Og við getum ekki hætt að tala hvor við aðra nema undir áhrifum, sem eru of
takmarkandi fyrir okkur, af klukkunni. Hafðu ekki áhyggjur. Ég – held áfram.
Undir öllum þessum þvingunum tilbúinna rýma og tíma faðma ég – án afláts –
þig. Geri aðrir okkur að skurðgoðum til þess að skilja okkur að, þá er það þeirra
mál. Látum ekki stöðva hreyfingu okkar með þessum tökuorðum.
Og hafi ég tönnlast svona oft á: ekki, né, án, ... þá er það til þess að minna þig
á, minna okkur á, að við getum ekki snert hvor aðra nema naktar. Og að til að
finnast þannig þurfum við að afklæða okkur býsna mikið. Allar þessar birtingar-
myndir og sýndir færa okkur fjær hvor annarri. Þeir hafa svo mjög hjúpað okkur
að vild sinni, við höfum svo oft puntað okkur upp til að geðjast þeim, að hörund
okkar féll í gleymsku. Utan húðarinnar dveljum við í fjarlægð. Þú og ég aðskildar.
Þú? Ég? Það er ennþá fullmikið sagt. Of skarpt skorið okkar á milli: öll/allar.
Steinunn Hreinsdóttir þýddi
Hugur 2017-6.indd 92 8/8/2017 5:53:35 PM